از جنبش 15 می ( می 2011 در مادرید اسپانیا) ترسیم نقشه ی زیستگاه ها یک ایده ی ثابت بوده است. اشغال یک مکان, مانند ترکیه یک گروه از معماران را ترغیب کرد تا سازه های موقتی که توسط پلیس در پارک گزی در استانبول جمع شدند, مستند کنند – ساختمان ها از ترک ها اولین عشایرهای آسیای مرکزی الهام گرفتند.
اعتراض ها در استانبول حاکی از یک چیز ساده برای معمارها و طراحها بود. ما به تعاریف جدید برای معماری در شرایط زمانی که معماری از معمارها حذف شده احتیاج داریم. هر سازه ی منحصر به فرد که ما با آن مواجه می شویم در خیابان ها و پارک گزی طراحی و فرایند اجرایی خود در محل را دارد. مستندات این سازه ها ی موقت از اهمیت بزرگی برای بررسی بیشتر, با توجه به چرخه ی محدود زندگیشان برخوردارند.