لویی کان (1901-1974) را به سختی می توان در گروه خاصی به لحاظ سبک شناسی دسته بندی کرد، لو به طور متناوب، اکسپرسیونیست، بروتالیست و پست مدرنیست متقدم خوانده می شود، در 50 سالگی اش بود که پس از گذراندن یک سال در دانشگاه امریکایی رم، بین سال های 1950 تا 51، توانست سبک معماری اش را پیدا کند.

در ان جا او از قدرت و اهمیت بناهای تاریخی مدیترانه؛ از اهرام مصر تا حمام های کاراکالا و ابروهای رم تا اکروپلیس اتن، شگفت زده شد. شکل های درشت و مجسمه ای و هندسه ناب ان ها، اراستگی ابدی و شکوهی کلاسیک به ان ها بخشیده بود، از همین رو بود که این بناها به بلوک های ساختمانی به لحاظ زیبایی شناختی مدرنیستی او بدل شدند، از اواخر دهه 1950 بود که لویی کان، سبک اکسپرسیونیستیْ بروتالیستی لوکوربوزیه متاخر را کشف کرد.

او تاکید بر حجم نور در سبک بین الملل که با غشای کشیده تعریف می شد را رد کرد و در عوض ساختمان های سنگین و پیچیده ای طراحی کرد که گویی تمدن های باستان در جهان نو دمیده بودند، ساختمان هایی که به نظر در برابر نابودی برامده از زمان مقاومت می کردند. این کیفیت ها را می توان در ساختمان مجلس ملی بنگلادش مشاهده کرد.

اتووود پيش از اين در اين خبر و همچنين در اين خبر به معرفي ساختمان مجلس بنگلادش و در اين خبر به تفسير ستون در قامت كلان حجم هاي متخلل كاركردي در اين ساختمان پرداخته است.