پس از «دُلاویلت»، چومی مشغول به طراحی مجموعه نمایشی و تالار کنسرت رُوان (2001-1998) شد. این مجموعه نزدیک به ورودی شهر رُوان واقع شده و به مثابه ابزاری شهری به منظور توسعه اقتصادی و فرهنگی منطقه عمل میکند. تالار اصلی با ظرفیت هشت هزار نفر، فضای عمومی باز و هفتاد هزار مترمربع فضای نمایشگاهی، فضاهای اصلی این مجموعه را تشکیل میدهند. طرح تالار کنسرت این مجموعه با قطری نزدیک به 107 متر، برخلاف فرم سنتی و قانونمند آمفیتئاتر، غیرقرینه است. این عدم تقارن، با تاثیر بر تقسیمات فضایی تالار، در کارکرد آن نیز بازتاب یافته است. ملاحظات آکوستیکی باعث شده تا سازه تالار، به صورت دو پوستهای طراحی شود. پوسته درونی که بتنی است و پوسته بیرونی که از جنس آهن عایق و شیاردار است. ساخت این تالار تا سال 2001 به طول انجامید.
اما تالار کنسرت لیماژ (2007-2003)بازخوانی مفاهیمی است که وی در «تالار کنسرت رُوان» بهکار گرفت، با این تفاوت که در این تجربه رویکردی جدید به ماده و سازه داشته است؛ «اگر معماری تجسّد یک مفهوم است، چه میشود اگر مفهوم ثابت بماند و ماده تغییر کند؟» این سوالی است که چومی مطرح میکند. او در این طرح با نگاهی دیگر به طراحی تالار کنسرت، الزامات این سوال را بررسی میکند.
در رُوان پوسته بیرونی بنا از استیل و پوسته درونی آن از بتن اکسپوز تشکیل شده بود. اما در لیماژ پوسته درونی از چوب و پوسته بیرونی از ترکیب چوب و صفحات سخت و شفاف پلیکربنات است. مکان قرارگیری تالار ایده استفاده از چوب را به چومی داد. این مجموعه در نزدیکی جنگلی با درختان کهنسال قرار گرفته است. همچنین در آن منطقه، صنعت تولید چوب و الوار رواج دارد. بنابراین در بدنه بیرونی بنا از قابهای چوبی در ترکیب با صفحات شفاف پلیکربنات استفاده شده است. راهبردی که چومی در این طرح بهکار گرفته، تقابل میان مفهوم و بستر است. طرح پیکربندی دوپوستهای و سیرکولاسیون درون آن نیز از نظر آکوستیکی و حرارتی بسیار کارآمد است. درواقع دلیل اصلی چنین برخوردی، حفظ انرژی و ملاحظات پایداری بناست. شومی در اینباره میگوید: «پیش از فرم، مصالح برای من در اولویت قرار دارند، چرا که این مصالح است که بنا را توضیح میدهد».