لویی کان را می توان یکی از چند معمار مهم قرن بیستم دانست که تلاش معمارانه شان را بر پرسش تعریف مونومنتایتی در زبانی مدرن و در عین حال معتبر مقرر داشتند. طراح های او برای فضاهای مقدس مذاهب مختلف ترکیبی از هم نشانی و استعلا. نور در این میان یکی از عناصر مقوم این نظم پنهان است. لویی کان از معبر تمرکز بر هندسه نمادین سرچشمه های معماری و نهاد [در فهمی بی نهایت شخصی] را مجسم می سازد. بناهایی همچون مجلس ملی (1976) در بنگلادش یا همان پاکستان شرقی تضادهای بازنمایی در دولتی پسااستعماری را به تفسیر می نشیند و در هم بندی سنت های شرقی و غربی به موفقیتی عظیم نائل می اید.