فوت لبوس وودز ضایعه ای عظیم است، لبوس وودز دوستی صمیمی و معماری بزرگ بود، کارهای تخیلی او پتانسیل فانتزی و پویایی ذاتی فضا را در بعدی جدید متبلور می ساخت، ان هم در قامت ترسیمان قوی و طرح هایی عمیقا رادیکال که بی نهایت تاثیرگذار بودند و هستند و خواهند ماند، پاویون نور او در چِــنْگـْــدو متاسفانه وصیت نامه ایست موید این گزاره که صدایی بزرگ را از دست داده ایم.

اتووود همیشه برای نگاه لبوس وودز به معماری و نحوه به چالش کشیدن گفتمان های رایج معماری توسط او اهمیت بسیاری قائل بوده است، نمونه ان چاپ دو یادداشت از وی بوده است یکی با عنوان دیوارهایِ تغییر؛ لبس وودز و هرمنوتیک عناصر شهری با برگردانی از فریبا شفیعی و دیگری یادداشت معماری پس از یازدهم سپتامبر ـ درجه ی صفرِ شهر