زبان معماری، زبانی اناتومیک است: معماری همچون پیکره ای است که می تواند مرا در برگیرد؛ با توده اش(درست به مانند بلوک های بتنی ای که مبرزه حمام های اب گرم والز هستند) با پوسته اش (درست به مانند توفال هایی که همچون پوشی نماز خانه سنت بندیکت را برگرفته اند) و با مصالح اش (به مانند الیاژ سرب و قلع بازیافتی ای که کف و دیوار نمازخانه سنت نیکولاس را پوشانده است.)
برای اشنایی بیشتر با نگره های پیتر زمتور بر طراحی مشاهده فرمایید
هسته سخت زیبایی یا چگونه پدیدارشناسانه طراحی کنیم
و
اموزش معماری، فراگیری معماری یا چگونه تجربه زیسته بر اکادمی فائق می اید
را به قلم خود معمار از کتاب معماری متفکر