نمایشگاه اُلیوِتی اخیرا با طراحی کارلو اِسکارپا کامل شد . در اواخر سال های 1950 آندریانو اُلیوِتی، اسکارپا را به منظور طراحی فضای نمایشی محصولات اُلیوتی به خدمت گرفت . نمایشگاه نهایی اُلیوِتی فضایی زیبا بود که تا قبل از تغییر مالکش، تا قرن ها توسط اُلیوِتی استفاده می شد . در آوریل سال 2011 نمایشگاه اُلیوِتی طراحی اسکارپا، دوباره در غالب فضایی نمایشی برای محصولات اُلیوِتی پدیدار شد . اگرچه، این بار طراحی فضای اسکارپا همان چیزی است که واقعا به نمایش درآمده است .
کمپانی اُلیوِتی هم تولید کننده ماشین تحریرو هم تجربه کار با اولین کامپیوتر ها و ماشین حساب را در سال های 1950 دارا است . این کمپانی شهرت بسیار زیاد و مثبتی برای توجه اش به طراحی محصولاتش دارد . این درک کمپانی از کیفیت و طراحی هم در محصولات اُلیوتی و هم در گزینش های خاص طراحی اش به وضوح دیده می شد . زمانی که اسکارپا توسط اُلیوتی در سال 1957 به خدمت گرفته شد، به راحتی قابل درک بود که این نمایشگاه به همان اندازه که می تواند فضایی به منظور نمایش محصولات اُلیوتی طراحی شود، توانایی اسکارپا به عنوان یک معمار را هم به نمایش می گذارد .
نمایشگاه اُلیوِتی در ونیز ایتالیا، در لبه شمالی میدان سن مارکو قرار گرفته است . این پروژه میان سال های 1957 و 1958 طراحی و تکمیل شد . اسکارپا فضای فراهم آمده در این پروژه را از یک کوچه تاریک بلند به یک جعبه کوچک جواهر، تغییر داد . در کنار الحاقیه ی پنجره ها و توجه به شفافیت فضای داخلی، اسکارپا بیرون و درون را با هم ترکیب کرد و توانسته بود نمایشگاه اُلیوِتی را به روی نور و فضایی راحت برای بازدیدکنندگان بگشاید .
مشخصه ی بارز این فضا پلکان مرمرین جسورانه ی اسکارپا است که رو به پشت ساختمان و هم جهت با آن طراحی شده است . اسلب های سنگی منفرد را میله های برنجی نگه می دارند و این پله برای هدایت بازدیدکنندگان به طبقه دوم و بالکن ها شکل می گیرد . این پلکان به شکلی معلق و سبک نمود می یابد و به بازدیدکنندگان فرصت می دهد تا در این میان، فضاهای دیگر نمایشگاه را هم ببینند .
اسکارپا نور فضای داخلی نمایشگاه را با الحاقیه پنجره به فضای بیرون ، شبکه های چوبی در طبقه دوم به منظور کنترل ورود نور، نور مصنوعی و همچنین انتخاب متریالش برای فضای داخلی مدیریت می کند . کاشی های شیشه ای طبقات و دیوارهای سنگی صیقلی شده، نور را در میان این فضا منعکس می کنند و این نمایشگاه تنگ و محدود را می گشایند . کاشی های موزائیک در کف ساختمان رنگ متفاوتی دارند . پوشش کف ورودی اصلی، موزائیک قرمز رنگ، فضاهای کناری آبی، فضای پشتی زرد و فضای مرکزی سفید است . دیگر ویژگی برجسته نمایشگاه اُلیوِتی مجسمه ی بزرگی، به نام " نودِ آل سوله " طراحی آلبرتو ویانیا، تزدیک درِ جلویی ورودی است . این مجسمه بر روی اسلب سیاه مرمرینی به همراه آبی که از بالای این سنگ می گذرد، قرار گرفته است .
کاربرد وسیع پنجره های طولی، در امتداد نمای طبقه همکف، تراوشی میان درون و بیرون این نمایشگاه ایجاد می کند و همچنین این روند توسط موقعیت فضای ورودی هم تاکید می شود، چرا که این فضا با پیش ورودی اندکی چیده شده است که کف پوش مرمرین صیقلی ـ از نوع زبره سنگی ـ متعلق به میدان سن مارکو اندکی بالا آمده است و درادامه، درِ جلوییِ متحرکی، واقع در اولین فضای بزرگ نمایشگاه، وارد فضای داخلی می شود . در بیرون، قاب های این پنجره ها، از جنس چوب ساج بوده و دیوارهایی از جنس مرمر سفید، با قفسه های داخلی مدولارِ زیپی شکل و لامپ های آویخته شده ای برای روشنایی تولیدات اُلیوِتی هم از بیرون دیده می شود .
همکاری اسکارپا با اُلیوِتی، از همان ابتدا در غالب فضایی برای تولیداتشان به نظر می رسد ولی فضایی برای آشکار شدن مهارت های اسکارپا هم به حساب می آید . امروز، نمایشگاه اُلیوتی یک ساختمان تاریخی است که طراحی اسکارپا به شکل موزه ای برای خود ساختمان درآمده است .