دقیقا یک سال از زمانی که جهان به سوگ یکی از استادین بزرگ معماری خود نشست می گذرد؛ اسکار نیمایر پس از 104 سال زندگی، میراث ارزشمندی از آثار معماری از خود به جای گذاشت. طرح های وی، با کروهایی چشمگیر، نورهایی خیره کننده و رابطه ای عمیق با بستر و محیط طبیعی اطراف خود، او را به یک نماد بدل نمودند؛ نه تنها برای برزیل که در کل جهان.

اسکار نیمایر در سال 1907 در ریو دو ژانیرو متولد شد. او در سال 1934 از رشته ی معماری دانشگاه هنرهای زیبا در برزیل فارق التحصیل شد و در دفاتر لوسیو کاستا و کارلوس لئائو به کار پرداخت. او در طول زندگی حرفه ای خود، چند بار دیگر نیز به همکاری با کاستا پرداخت. در سال 1945، به حزب کمونیست برزیل پیوست و پس از دو کودتای نظامی، در سال 1966، مجبور به تبعید ِ خود به فرانسه گشت و به معماری پرداخت.

نیمایر در سال 1985، هنگامی که عمر دولت نظامی به پایان رسید، به برزیل بازگشت و تا آخر عمر در وطن خود زندگی نمود. در طول زندگی خود، جوایز بی شماری از جمله پریتزکر پرایز سال 1988 را دریافت نمود. در طول دوره ی حرفه ای طولانی مدت وی، می توان ویژگی هایی را مشاهده کرد که در آثار او تکرار می گردند. هر یک از آثار نیمایر، نمایانگر رابطه ای بسیار قوی با بستر و تطبیق با محیط اطراف خود می باشند.

یکی از خصوصیات امضای وی در آثارش، که شاید بیشترین تاثیر را بر معماری مدرن داشته ، استفاده ی نیمایر از کرو، خصوصا در سازه های بتونی بوده است. این طرح ها، معیارها را می شکست و درک ما از پتانسیل های رسمی و ترکیبی بتن را گسترش می داد.در سال 1940، او شهردار آینده بلو هوریزونته، جوسیلینو کوبیچک را ملاقات کرد؛ کسی که همکار وی در پیدایش شاهکار نیمایر، برازیلیا گشت.

پایتخت برزیل، که در سال 1960 تاسیس شد، در دهه 1950 توسعه یافت، زمانی که کوبیچک به عنوان رئیس جمهور انتخاب گردید. عنوان سایت میراث جهانی یونسکو در سال 1987، به برازیلیا اختصاص یافت. برای اولین بار یک شهر مدرن به دلیل معماری منحصر بفرد و برنامه ریزی شهری رادیکال خود طراحی شده توسط نیمایر و کاستا، موفق به دریافت این افتخار شده است.