چنانچه به مستر پلان مجموعه (تصویر ۱) توجه فرمایید، از سه بخش جدا یا مستقل تشکیل شده: ۱- فرهنگسرا ۲- باغ قدیمی ۳- دفتر مخصوص اداری (پژوهشگاه دانش‌های بنیادی)
بخش‌های ۱ و ۳، مدرن هستند، اما دیبا بخش ۲ یا همان باغ قدیمی را حفظ کرده، حوض ها و آب نماهای آن را نگه داشت زیرا یادآور باغ‌های قدیمی و دوران قاجار بود (از اول در این باغ، چهار حوض بود. ولی دیبا با بکارگیری سمبل های شیعه ، به یاد پنج تن، یک حوض دیگر را نیز به آن‌ها افزود ). از این طریق می خواست سکون، سکوت و وقار این محوطه را حفظ کند .
اما متأسفانه در سال‌های اخیر در این کانسپت دست برده شده و به اصالت محوطه سازی آن تجاوز شده است. به این نحو که پیمانکار حوض و آبریز بخش دوم را تا کنار دروازه فرهنگسرا در بخش اول ( که معماری مدرن دارد) ادامه داده. (تصویر ۲). دیبا در این باره می گوید: «فکر کنید که حوض گرد با گلدان های اطراف آن، چه ارتباطی با سردر و پل و آب نمای مجاور دارد. خدا می داند. یکی آدم را یاد "باهاوس" می اندازد و دیگری به یاد "حیاط امیریه عمه جان بزرگ".
فضای پشت دروازه (حیاط بیرونی)، به عنوان یک فضای باز یکپارچه در کنار یک بنای فرهنگی و مدرن در نظر گرفته شده بود. از این فضا می شد برای فعالیت هایی مثل برپایی نمایشگاه های فضای باز یا ضیافت ها و جشن های کوچک در فضای باز استفاده کرد. با ایجاد حوض، این فضا به کلی تجزیه شده و با گلدان های شمعدانی و رنگ حوض، شرایط "حیاط خانه های قدیمی " را پیدا کرده است. تنها چند هندوانه کم است که داخل آب حوض بیندازیم.
دیبا می گوید: " این حوض در جوار معماری مدرن فرهنگسرا، فقیرانه و اهانت آمیز است. "
لطفاً تصاویر ۲ و ۳ را با هم مقایسه نمایید.
ادامه دارد...
اتووود پیش از این، در این خبر به بخش اول از نقدهای کامران دیبا پرداخته است.