اگر به فضای باز جلوی فرهنگسرا در تصویر (۱ )توجه نمایید، از سه قسمت تشکیل می شود: A - حیاط درونی که از کف سازی پوشیده شده بود. B - حیاط بیرونی در مجاورت ورودیه که شامل چمن و کف پوش است، یعنی کف پوش هایی که با هم فاصله دارند تا در فاصله بین آن‌ها چمن بروید. C - محوطه چمن یعنی از کف سازی کامل به کف سازی میانه (که شامل چمن و کف پوش است)، و در مرحله آخر به محوطه چمن دسترسی پیدا می کنیم.

یعنی کف محوطه با خطوط ساختمان و معماری آن می‌خواند و آرام آرام ماهیت آن عوض می شود. اما همانطور که در تصاویر (۲) و (۳) پیداست، در تجاوزاتی که بعداً در این قسمت شد، این کانسپت کاملاً به هم ریخته است و کف چینی این محوطه کاملاً با طرح اولیه بی‌ربط شده است.

همانطور که در این تصاویر ملاحظه می کنید، نوع، جنس و بافت آن به کلی عوض شده و به خاطر تغییر ضخامت کف پوش حیاط درونی، ارتفاع اولین پله (از پایین) بیشتر از دیگر پله ها شده است و برای آبریز حوض، مجبور به نصب "لبه" یا قرنیز شده اند. نمونه ی اولیه کف سازی حیاط درونی در تصویر (۴) مشخص است. یک بار دیگر توجه شما را به تصویر (۲) و سیخ کباب های بالای ورودیه جلب می کنم.

آیا نمی‌شود پرچم ها را در فضای باز و در ارتفاع بیشتری قرار داد؟ آیا دروازه مینیمال و سمبلیک حیاط احتیاج به نصب ۵ پرچم دارد؟ آیا اگر ورودیه را با کاشی کاری و نئون های رنگی تزیین کنیم، قشنگ‌تر می شود؟

ادامه دارد...

اتووود پیش از این، در این خبر به بخش اول از نقدهای کامران دیبا پرداخته است.

اتووود پیش از این، در این خبر به بخش دوم از نقدهای کامران دیبا پرداخته است.

اتووود پیش از این، در این خبر به بخش سوم از نقدهای کامران دیبا پرداخته است.

اتووود پیش از این، در این خبر به بخش چهارم از نقدهای کامران دیبا پرداخته است.

اتووود پیش از این، در این خبر به بخش پنجم از نقدهای کامران دیبا پرداخته است.