خوب و بد، روز و شب، آسمان و زمین، مرد و زن. شرق، بودا، ذِن.

بدیِ خوب، شبِ روشن، زمینِ آسمانی، زنِ مردانه. آسیا، ژاپن، تویو ایتو.

ساده ی پیچیده، پُرِ خالی، جسمِ تهی. تویو ایتو، مرکز رسانه های فرهنگیِ سِن دای.

طراحیِ معماری اندیشه ی هر معماری را به سمتِ خط کشیدن، جانماییِ چیزی، یا طرحِ اثری هدایت می کند؛ و نتیجه ی آن جز افزودنِ بر محیط چیزی نخواهد بود. تویو ایتو، که از سرشناسانِ معماریِ معاصرِ جهان بشمار می رود، اگرچه نام آوریِ خود را وام دارِ پرداختن به معماری در مقیاسی جهانی ست، ولی، به پشتوانه ی نیاکانِ معمارِ خود، با فرهنگ شرقی درآمیخته است. اگر روند مرسومِ طراحیِ معماری را افزودنِ ماده، پُر کردن، و جانماییِ چیزی در محیط بدانیم، تویو ایتو در طراحیِ مرکز رسانه های فرهنگیِ سِن دای حرکتی خلافِ آن طی می کند. طرحِ او در جهتِ کاستنِ از همه چیز گام بر می دارد. مرکز رسانه ایِ سِن دای، این مکعبِ شفاف و سبک، هم نشینِ قوطی های پُر و صلبِ بافتِ شهری شده است. اگر جداره های شیشه ایِ پیرامون، کف های نازکِ هر طبقه، یا ستون های توخالی، هرچه توانسته اند در جهت کاستنِ از این ماده و تهی ساختنِ آن گام برمی دارند، حرکتِ آزاد انسان در میانِ آن، بر پویایی و سیالیتِ اثر افزوده است.

این روندِ کاستن از همه چیز، نه فقط در کالبد بنا، که در مفهومِ شکل گرفته نیز حضور دارد. ستون، عنصری که یادآور جسمی صُلب و سنگین در ساختمان است، به کمک سازه های فضاکار به شکلی سبک، میان تهی، و در چیدمانی سیال در طبقه ها جانمایی شده است. کفِ هر طبقه در کم ترین ضخامت ممکن و در ترتیبی ناهماهنگ در میانِ این مکعب شیشه ای به حرکت در می آید. دیوارهای پیرامونی به کمک شیشه سبک شده اند؛ جداره ها در دو طرف بیش از کف های هر طبقه ادامه یافته اند، و در بالا و پائین ساختمان آزادانه حرکت کرده اند. تویو ایتو در طراحیِ مکعبِ سِن دای در مقیاسِ شهری به اندازه ی یک واحد از بافت شهر کاسته است، و در مقیاسی کوچک تر، یک جعبه ی شیشه ایِ سبک را در اختیار مردم قرار می دهد. مرکز فرهنگیِ سِن دای کاستن تمام و کمال از ماده را به نمایش می گذارد.

کلیدواژه: تویو ایتو. مرکز رسانه های فرهنگیِ سِن دای (همچنین در این خبر).