به گمان من ساختمان میراث فرهنگی ایران در خیابان آزادی یکی از بهترین و دوست‌داشتنی‌ترین بناهای عمومی معاصر در کشور ما است. فقط حیف که به جز کارکنان خوش اقبال سازمان میراث فرهنگی و آنهایی که سر و کارشان با این سازمان دولتی نه‌چندان عریض و طویل می‌افتد، کمتر کسی امکان مواجهه مستقیم با آن را دارد. شاید به همین دلیل است که در میان آثار متوسط و بعضا خوب، این بنای ارزشمند مهجور و دورافتاده مانده.
ساختمان دولتی و این قدر معماری، عجیب است! عجیب و غریب، تکان‌دهنده و تاثیرگذار. شکی ندارم، اگر 200 سال دیگر بخواهند اسم مهم‌ترین معمار دوران ما را توی کتاب تاریخ معماری بنویسند، اسم حسین امانت را خواهند نوشت؛ البته به اعتبار برج آزادی؛ اما اگر برج آزادی هم نبود، ساختمان زیبا و تاثیرگذار میراث، برای باقی ماندن اسم طراحش در تاریخ بس بود.
کاش میراثی‌ها کمی ذوق و سلیقه به خرج می‌دادند، نرده‌های زشت جلوی سازمان را برمی‌داشتند و امکان استفاده از فضای ورودی ساختمان را فراهم می‌کردند. در شهر بی‌بضاعت ما که از فقر فضاهای عمومی رنج می‌برد، این فضای خالص و ناب می‌توانست غنیمتی باشد که نیست. امروز نیست، شاید فردا باشد...
کلیدواژه ها: حسین امانت. میدان شهیاد. ساختمان میراث فرهنگی