پیتر آیزنمن طرح مکس رینهارت هاوس را در مدت کوتاهی پس از سقوط دیوار برلین در سال 1991، ارائه نمود. سایت آن که در شمال تقاطع دو معبر برجسته و با تاریخی غنی در برلین قرار گرفته بود، قبلا به سالن تئاتر اکسپرسیونیست مکس رینهارد، تهیه کننده ی برجسته ی تئاتر در آلمان در اوایل قرن بیستم تعلق داشت. به منظور جذب انرژی و بصیرت افسانه ای رینهارت، آیزنمن فرمی منشوری را ابداع می کند که به خودی خود جهان است اما منعکس کننده ی تغییرات همواره و شخصیت چندوجهی شهر می باشد.
در طراحی آیزنمن (که هیچ گاه ساخته نشد)، ساختمان سی و چهار طبقه به صورت عمودی به روی مرکز آن تا می خورد تا ساختاری را ایجاد کند که خود به صورت افقی بر روی سطح سقف، جدا شده، دگرگون گشته و دوباره متصل شده است. این فرم حاصل سه عملکرد نوار موبیوس است؛ یک فرم هندسی سه بعدی که با یک سطح تک مستمر ایجاد شده است. در بخش اول، صفحاتی از سطوح مثلثی شکل می گیرند که با توسعه ی یک سطح، نما و یک ساختار بیرونی محکم برای حمایت قائم و جانبی طرح تولید می شود.
بخش دوم، نوار را معکوس می کند و پوسته را مجددا زاویه دار و مثلثی نموده و خطوط بیرونی این سطوح را به فرم اولیه می نشاند. در قدم سوم، فضاهای بزرگ عمومی در میان صفحات طبقات و شبکه بندی های این ساختار در حال حاضر تاخورده، جای می گیرند. این ساختمان، که ارتفاع و فرم چین دار آن حضوری باابهت را ایجاد می کنند؛ نشان دهنده ی الگوی شهری مستمرا در حال تغییر می باشد.