در سال 1977 هانس فیلینگر، نخست وزیر ایالت بادن و روتنبرگ، در قالب طرح توسعه‌ی اشتوگارت اقدام به برگزاری مسابقه‌ای محدود برای طراحی "اشتاتزگالری" كرد كه هدف آن بازآفرینی و تاكید بر نقش فرهنگی شهر اشتوگارت بود. عبور از شیب چشم‌گیر سایت و ایجاد ارتباط با ساختمان قدیمی اشتاتزگالری كه از 1843 پابرجا بود، در این رویداد به مسابقه گذاشته شد. در نهایت هیئت داوران در سال 1979 طرح جیمز استرلینگ از شركت انگلیسی "مایكل ویلفورد و شركا" را برگزید.
شیب زمین در قالب یک پیاده‌روی معمارانه در طرح استرلینگ آمیخته شده است در این طرح- که اجرای آن در سال ۱۹۸۴ به پایان رسید- یک پیاده‌روی همگانی از میانه‌ی موزه عبور کرده و گذار از هنر کلاسیک "آلت اشتاتزگالری" به هنر مدرن نوی اشتاتزگالری را در قالب پاسخی معمارانه به تصویر می‌کشد. طراحی استرلینگ مبتنی بر ایده‌‌ای شکل گرفت که تلفیق عناصر كلاسیك موزه‌های قرن نوزدهمی و مصالح صنعتی مدرن در آن، ماهیت بی‌زمان و همیشه در تحول هنر و معماری را یادآور می‌‌شد.
ساختمان نوی اشتاتزگالری مجموعه‌ای از یکپارچگی‌هاست، چه از منظر تلفیق دوره‌های هنری و چه از منظر هم‌پیوندی با زمینه. در این موره استرلینگ مصالحی قدیمی چون تراورتن و ماسه سنگ را با فلز رنگی صنعتی تركیب كرده تا از خلال چنین پیوندی با مصالح مدرن صنعتی، به هنر و طراحی قرن نوزدهم ادای احترام كند. در نهایت از این آمیزش موزه‌ای پست‌مدرن زاده شده كه همبستگی عناصر تاریخی با واژگان مدرن آن‌را بنیان نهاده است. به زعم استرلینگ شیب زمین بیش از آن‌كه یك وضعیت تحمیل شده باشد، فرصتی بوده كه مجال هدایت مردم در سایت را فراهم کرده، در نتیجه موجبات پیوند عموم با موزه پدید آمده است.
با وجود هم‌پیوندی مصالح كلاسیك با عناصر مدرن، طرح این موزه یادآور سبك نئوكلاسیك آلت اشتاتزگالری است. استرلینگ با استفاده از چیدمان Uشكل در فضاهای گالری، علاوه بر شبیه‌سازی فضایی با گالری قدیمی، یك سازماندهی سنتی اما با زیبایی‌شناسی مدرن را در نوی اشتتاتزگالری پیاده كرده است.
چه در فضای داخلی و جه در بیرون موزه، استرلینگ تداوم مجموعه‌ای از رنگ‌ها را به مثابه شناسه‌‌ای كاركردی مورد استفاده قرار داده است. بالای ورودی اصلی و درست چسبیده به دیوار تراورتین یك شبکه‌ی فلزی به رنگ آبی قرار دارد. همچنین از لوله‌هایی فلزی به رنگ صورتی و آبی روشن برای برجسته‌سازی مسیر حرکت به کار رفته است.
چشم‌گیرترین نقطه‌ی موزه آتریوم مركزی آن است كه در مركز و بر فراز باغ مجسمه قرار گرفته و با مسیر پیاده‌ای كه از میانه‌ی بنا عبور می‌كند، ارتباط دارد. این آتریوم مهم‌ترین مکان در موزه است، از این منظر كه بیش‌ترین ارجاعات به هنر و معماری قرن نوزدهم در آن دیده می‌شود: ستون‌ها، سنتوری‌ها، سرستون‌ها و جداره‌های سنگی كه در ارتباط با گذرگاه پیاده طراحی شده و آتریوم مدور را احاطه كرده است. در نگاه استرلینگ مسیر پیاده‌ی مذکور نقطه‌ایست که در آن معماری مبدل به منظر زمین شده و با گذر از شیب سایت در ساختمان جاری می‌شود.
نوی اشتاتزگالری در مقام تجلیل جیمز استرلینگ از معماری و به مثابه هم‌آمیزی شیوه‌ها و عناصر قرن نوزدهمی در یک اثر مدرن معماری، حوزه‌ی عمومی و فرهنگ را به یکدیگر پیوند می‌‌زند.