این طرح برای برج کریستال، طراحی شده توسط معمار آلمانی میس ون دروهه در سال 1921 بی سابقه بوده است. این طرح که براساس ایده ای امتحان نشده کشیده شده است؛ یک اسکلت فلزی باربر را ارائه می دهد که دیوارهای خارجی را از تحمل بارهای ساختمان آزاد نموده و به ساختمان اجازه می دهد به سطحی شفاف تر از یک حجم سلب درآید. تعدادی از آسمان خراش های امریکایی به واسطه ی وسعت شیشه هایشان برجسته بودند؛ اما میس برای اولین بار تصور ساختمانی بدون قاب سازه ای را متصور می شود.

در واقع به نظر می رسد که میس ون دروهه از عکس هایی از آسمان خراش های امریکایی که در این زمان هنوز در حال ساخت بودند، الهام گرفته است؛ اما او مرحله ای دیگر را احساس می نمود؛ "افکار جسورانه ی سازنده و پس از آن این تصور از اسکلت فولادی بلندمرتبه که بی نهایت قدرتمند بوده است."

میس ون دروهه این طرح رادیکال را برای فراخوان طراحی اولین آسمان خراش برلین توسط معماران آلمانی طراحی نموده بود. سایت مثلثی این رقابت توسط رودخانه اسپر، خیابان تجاری پر تردد فردریش ستریس و ایستگاه قطاری با همین نام محدود می شده است. 140 طرح پیشنهادی به این رقابت ارسال شدند و علاقه ی شدید معماران، هنرمندان و عموم مردم به بحث پیرامون آینده ی شهر و ایجاد امید برای شروعی تازه پس از شکست در جنگ جهانی اول را در پی داشت.

 در حالی که طرح برجسته ی میس ون دروهه سراسر از فولاد و شیشه بود، اساسی کاملا علمی و فنی داشت. طرح کریستال مانند او، دیدگاه های بیشتری از هنرمندان و معماران اکسپرسیونیست را منعکس می نمود که شیشه را به عنوان نمادی از خلوص و تجدید می شناختند.

این نقاشی بسیار بزرگ، همچون دستیابی به موقعیتی نمادین، بارها و بارها در نشریات سراسر جهان منتشر شده است. در سال 1964، معمار که آن را در مهاجرت به ایالات متحده در سال 1938 در آلمان پشت سر گذاشته بود؛ توانست از آلمان شرقی آن را باز پس بگیرد و از آن زمان در موزه ی هنر مدرن به نمایش بگذارد. این طرح کماکان، شاهکاری عظیم برای الهام بخشیدن است.