با در نظر گرفتن معیارهای امروزی خانه ی ویلیام ایچ. وینزلو از فرانک لوید رایت، خانه ای است ساده، اشرافی و پرشکوه. اما وقتی این خانه در سال 1894 ساخته شد چنان غیرطبیعی به نظر می رسید که به مضحکه ی خاص و عام بدل شد. خصیصه ی اصلی این خانه عبارت است از گسست از عرف معمول ساختمان سازی قرن نوزدهم در ناحیه ی میدؤست. دیوارهای این خانه مستقیما از یک تکه سنگ بتنی که خود رایت آن را "صفحه ی آب" نام نهاده بود  به بالا ارتفاع گرفته اند. استفاده از کمترین میزان گیاهان حول قاعده ی ساختمان باعث شده که بر وحدت و یکپارچگی میان خانه و زمین بیشتر تاکید شود. در عوض، سقف شیبدار خانه با دودکش های بلند و باریکی نقطه گذاری شده است. شیب سقف به ملایمت از سمت دودکش ها به پایین سر می خورد و به روبروی پنجره های طبقه ی دوم می رسد. خود پنجره ها به جای آن که از ارتفاع 25 سانتی متری پایین آغاز شوند و در حکم منافذی در دیوار طراحی شده باشند، از هره تا زیرنما امتداد یافته اند.

مواد و مصالح در هماهنگی محض با طبیعت و رنگ های محیط پیرامون به کار گرفته شده اند: بتن قالبی کاملا به رنگ سفید طبیعی است؛ آجر رومی طلایی واقعا طلایی انتخاب شده است؛ فریز سفالی سزح طبقه ی دوم، سفال قهوه ای سیر است.

در این دوران آجر و چوب ساختمانی را رنگ می زدند یا با گچ اندود می کردند. در داخل بنا  فضاها به دقت  تعریف شده اند، اما در طبقه ی همکف رفت و آمد از یک فضا به فضای دیگر در عین حال بسیار به سهولت صورت می گیرد. این طبقه بر خلاف عرف معمول ان سال ها به صورت مجموعه ای از جعبه های مسکونی در کنار یکدیگر طراحی نشده است. چوبکاری ساختمان تمیز و نظیف، ساده و طبیعی است  و در آن از کم ترین ابزار حکاکی و مقرنس معمول استفاده شده است. کل مجموعه از ضخامت و ظرافتی برخوردار است که قبلا در ان دوران افراط در معماری هرگز دیده نشده بود.