ماریانو گومز لوکه و دانیل ایبانز: نوشته های شما اعصاب حیاتی ما معماران را تحریک می کند. نوشته های ها شما تلاش هایی تاثیرگذارند برای فهم دینامیسم سرمایه داری از بعد فضایی. تلاش های تئوریک شما دعوتی است برای تجربه انتقادی قدرت های خیالی مان و به موازات فراخوانی است برای عمل و یافتن راهی برای تبدیل این قدرت ها و توان های خیالی به قلمروی فرم های فضاییْ اجتماعی سازمانی ای که می توانند تمام انچه به واسطه ماشین سرمایه مقرر، تعریف و عینیت یافته است را به چالش گیرند.

شما به عنوان دیوید هاروی می توانید کمی درباره رابطه شخصی تان با دیسیپلین های طراحی بگویید، در اخرین کتابتان راه های جهان می نویسید:"به عنوان یک شهرساز، پرسش کلی معماری و نقش برنامه ریزی را هیچگاه از نظر دور نداشتم." می توانید بیشتر برایمان توضیح دهید؟

دیوید هاروی: همیشه به مسئله تولید فضا علاقه داشته ام و سال های مدیدی است که در موردش می نویسم. این گفتمان تاریخ بلندی دارد، برخی فکر می کنند که این اصطلاح با هنری لوفور و کتاب تولید فضایش (1974) رقم خورد و وارد گفتمان معماری گردید، اما این طور نیست. در واقع بسیاری از برنامه ریزان شهری همچون جان فریدمن از دهه 1960 و به موازات تلاش های فکری لوفور برنامه ریزی را با تولید فضا گره زذند.

در دهه شصت، بسیاری از معماران خود را شهرساز می دانستند. حتی ادم هایی همچون کولهاس (که من از طرفدران پر و پا قرصش نیستم) در شکل گیری مباحث هیجان انگیزی پیرامون نسبت معماری و شهرسازی در مدرسه معماری انجمن معماری لندن مشارکت داشتند، در ان مقطع زمانی فهم اجتماعی ای نسبت به شهرها در ان مدرسه وجود داشت. من هم در انجا درسگفتارهایی ارائه کردم و با معمارانی همچون ریچارد راجرز ـ که به شهر علاقه داشت ـ به گفت و گو نشستم، اما با عبور از ان دهه متاسفانه تمرکز صرفا بر کنش مندی بنا موکد گردید و نهایتا بافت شهری فراموش شد.

معماری جهانی است که من همیشه بدان نزدیک بوده ام، چرا که معماران همگی نظرورزی هایی به فضا دارند، اگرچه از منظری نسبتا متفاوت با من. برخی مواقع با هم گفت و گوهایی داریم که گویی در کنهشان چیز مشترکی وجود دارد، اما در عمل ما در مورد چیزهای مشترکی حرف نمی زنیم و این یک چالش است، چالشی که از درون عدم توافق اش می توان چیزهایی اموخت.