سایتِ تحلیلیْ انتقادیِ معماریْ شهرسازی اتووود اتووود کلاسیک ـ شهر زنده ـ فرانک لوید رایت

رایت در سال 1932 کتاب شهر ناپدید ( The Disappearing City ) را منتشر کرد که در آن نیاز به تمرکز زدایی و دوری از شهرهای شلوغ و آلوده و حرکت به سمت مناطق برون شهری را مطرح کرده بود. او که از وسعت نامحدود زمین های ملی آگاه بود یک طرح یوتوپیایی به نام (بروداکر سیتی) تهیه کرد و آن را در بسیاری از شهرهای ایالات متحد آمریکا در معرض نمایش گذاشت. در سال 1945 شهر ناپدید را مورد تجدید نظر قرار داد و نام جدیدی برای کتاب خود برگزید: وقتی دموکراسی دست به ساخت می زند ( When Democracy Builds )، و تصاویر آن فی الواقع عکس هایی از این ماکت و ماکت های فرعی ساخت رایت بودند. دغدغه ی ذهنی رایت در قبال آلودگی شهرهای صنعتی هرگز گریبان وی را رها نکرد. از همان سال 1931 چنین نوشته است: { آیا شهر سرانجام پیروزی طبیعی غریزه ی گَلّه ای بر بشریت بوده است، و آیا یک ضرورت موقت بوده تا از صغارت و مهجوریت نژادی خویش در آید، و سرانجام به رشادت و بلوغ برسد؟... به گمان من شهر چنانچه امروز می شناسیم محکوم به فنا است. ما امروز شاهد روند تعجیل در امحاء شهر هستیم.}

در سال 1958 به ایده ی قبلیِ ( بروداکر سیتی) بازگشت و تز جدید خود را در کتاب شهر زنده ( The Living City ) مطرح ساخت. رایت و شاگردانش برای این کار چندین طراحی پرسپکتیو از یک شهر ( فرضی ) که کنار تپه ها، مرغزارها، دریاچه ها و رودخانه هایی قرار داشت تهیه کردند. در شهر زنده، ( قایق های اتمی ) و ( تاکسی کوپترها ) کار حمل و نقل مسافران را در فضایی فوتوریستی به انجام می رسانند. در میان چشم اندازهای طبیعیِ این شهر، ساختمان های طراحی شده توسط خود رایت، مرکز شهری مرین کانتی، کنیسه ی بت شولوم، برج پرایس، هتل راجرز لیسی، پلانتاریوم (افلاک نما) گوردون استرانگ، گاراژ سلف سرویس کافمن پیتسبِرگ، و نیز مرکز شهری پوینت پارک شهر پیتسبِرگ و کلوب ورزشی هانتینگتن هارتفورد جلب نظر می کنند. شهر زنده راه حل رایت است برای شهری سالم، با روابط انسانی و در عین حال بسیار زیبا.