لیام یانگ علی رغم سابقه همکاری با دفاتر معماری ای همچون زاها حدید به پایان نقش معمار در تفسیر سنتی و تاریخی اش باور دارد و تمامی تلاشش را بر نوعی از آینده پژوهی با تمرکز بر موقعیت های بحرانی جغرافیایی و آینده های پیش روی شهرها متمرکز ساخته، او تلاش دارد به نوعی از داده پردازیِ آینده های ممکن موقعیت های بحرانی نزدیک شود و به بعد فانتزی و خیالی آینده لایه ای تحلیلی نیز بیافزاید، جهانی که خود و دانشجویانش ترسیم می کنند، برامدی است از تقابل جهان کالبدی و تمام افسانه ها و اسطوره ها و واقعیت های اقتصادی و سیاسی و فرهنگی اش با جهان دیجیتال که محل تلاقی شان تکنولوژی است و تعارض ها و تضادهایی که در این موقعیت بروز می دهد. در تکه گفت و گویی که اینجا مطالعه می کنید نیز تکنولوژی نقش اساسی بازی می کند، به گمان لیام یانگ دمکراتیک سازی تکنولوژی می تواند موجب شود زیرْساخت های دیجیتال، ضد شبکه عمل کنند و شبکه را از یک تمایل تمامیت خواهانه ی متمایل به فرهنگ غالب به یک فضای امکان برای خرده فرهنگ ها بدل سازد.نکته حائز اهمیت دیگر در این گفت و گو تفسیر جدیدی است که از شهر ارائه می شود، یانگ شهر را در تقابل با حاشیه تعریف نمی کند، به گمان او ان کودکی که در دورترین نقاط افریقا معدن کاوی می کند بخشی از جامعه پیشاشهریِ پیشاتکنولوژیک نیست بلکه قسمتی از شبکه تولید شهر است، یانگ که آرام آرام در قالب چهره ی یک فعال چپ رادیکال دیجیتال فرو می رود، از یک جهان بیش از حد شهری شده سخن می گوید که برای مقاومت در ان بایستی بر تکنولوژی های جهان دیجیتال مسلط بود.