درنگ، پاسخ ما بود برای مسابقه ای [کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی] که در کنار یکی از مهمترین باغات شیراز، باغ عفیف آباد بود.

"درنگ" همان حس ماجراجویانه ی کودکانه ایست که سال هاست تجربه نکرده ایم و در دنیای امروزی ما "درنگ"  سعی می کند احیا کننده ی حواسی باشد که از آنها غافل بوده ایم. لمس بافت آجر؛ شنیدن صدای برخورد قدم هایمان با ورق فلزی، و مشاهده ی همین آسمانی که هرروز بی درنگ از زیر آن عبور میکنیم بی آنکه لحظه ای سرمان را بالا بگیریم و نگاهی به آسمان بیاندازیم. شنیدن صدای آب "فواره های موجود در سایت".

درنگ از بیرون مکعبی است که حجم آجری معلقی را در دل خود نگاه داشته و همین برای بر انگیختن حس کنجکاوی و ماجراجویی کافیست. با گذر از دیواره آجری ورودی به فضایی بسته و تاریک میرسیم که جز صدای ورقه های آهنی زیر پای خود صدایی را نمی شنویم و تنها با لمس بافت آجر به جلو حرکت می کنیم که این اتفاق  برانگیختن و تشدید حواس شنوایی و لامسه مان را منجر می شود که به دنبال تنها راهنمایمان که بافت آجر است به جلو حرکت می کنیم، در حالی که چشمانمان پیوسته در حرکت است تا شاید اثری از نور و بازشدگی بیابد. آینه ها و انعکاس نور در آن ها، رفته رفته نمایان می شوند و به آرامی ما را متوجه یک اتفاق می کنند/خبر از یک اتفاق می دهند.  نور اندکی نمایان می شود و در یک آن چشمه ی نور خیره کننده ای از بالا، فضا را روشن می سازد. در یک لحظه با چرخشی خود را زیر آسمان می یابیم که توسط آینه ها قاب شده و مرز بین ما، خودمان، و دنیای بیرون را شکل می دهد.

برای انتخاب مکان ساخت پاویون تلاش شد تا جای ممکن پروژه به درخت ، حوض و فواره نزدیک باشد تا علاوه بر سایه اندازی و انعکاس برگ درختان در پاویون، از شنیده شدن صدای آب حوض نیز بهره مند شویم.

با توجه به اینکه حداکثر فضای مجاز مسابقه 4×4×4 متر مکعب می باشد، تلاش بر این بود تا تمام ایده هایمان را در همین فضای ارائه شده بگنجانیم و استاندارد و قوانین مسابقه را رعایت کنیم. به همین دلیل از یک حجم مکعب فلزی 4×4×4 متر مکعبی استفاده کردیم تا ایده خود را در آن به اجرا در آوریم.

ایجاد یک گره ی حرکتی و سیرکولاسیون سبب شد که به طراحی حجمی منحنی درون سازه مکعب بیندیشیم. از مرتفع سازی دایره به استوانه و از استوانه به مخروط رسیدیم، چرا که تفاوت شعاع حجم مخروط باعث ایجاد تنوع فضایی بین کف و سقف شده و  موجب توجه بیشتر افراد به سمت بالا می شود.

برای بر انگیختن هر چه بیشتر حس کنجکاوی در افراد، دور تا دور مخروط مرکزی را که درون سازه ی مکعب شکل قرار گرفته بود را توسط ورقه های فلزی پوشاندیم.

سپس با استفاده از تغییر مصالح و اجرای دیواره ای آجری که بازدید کننده را به داخل حجم دعوت می کند، فضای ورود و خروج را تعریف کردیم.

برای جلوگیری از جرم خیزی در فضای شهری و افزایش امنیت، 80 سانتیمتر از قسمت زیرین مخروط را حذف نموده تا حرکت افراد در حجم توسط ناظرین از بیرون دیده شود و همین امر باعث شد تا حجم مخروطی شکل به صورت معلق در بیاید و طراحی سازه نیز به چالشی جدید تبدیل شود.

آجر های به کار رفته در پاویون همگی به دو نیم تقسیم شده اند و توسط تسمه های طراحی شده، کنار هم  قرار گرفته اند.

 مصالح به کار رفته در بخش داخلی حجم مخروطی، آجرهای برش خورده و آینه می باشند که آینه ها به صورت افزایشی، از پایین تا بالای حجم ادامه پیدا کرده اند.

در آخر نیز برای جلوگیری از تابش مستقیم آفتاب و همچنین تاریک سازی پاویون با استفاده از ورقه های فلزی سقف پاویون را پوشاندیم و تنها حفره ای برای مخروط مرکزی باقی گذاشتیم که موجب افزایش هرچه بیشتر توجه و تمرکز بازدیدکنندگان به سمت آسمان شود.

برای شب نیز نورپردازی برای پاویون قرار دادیم تا بازدیدکنندگان  "در شب نیز بانورپردازی ،بازی نور و بافت" را نظاره گر باشند.

طراح: امیرحسین اشعری

همکاران طراحی: زهرا جعفری، امیر ایران دوست حقیقی

گروه اجرا: سعید جمالی، مریم دارابی، سارا زحمت کش فرد شیرازی، احسان شبانی، سحر قرائی.

اجرای سازه فلزی: ایوب هاشمی، اصغر گرامی

سه بعدی سازی: مصطفی یکترزاده

دیاگرام: مریم پورهاشم، آیدا بازوبندی

پژوهش: الناز امینی، محمد موذنی

نورپردازی: محمدحسین نورزاد