موزه گوگنهایم بیلبائو، که بیست و پنجمین سالگرد خود را در این ماه جشن می گیرد، از اواسط اکتبر 1997 به عنوان اوج پیشرفت تکنولوژیکی آغاز به کار کرد. در حالی که استفاده از نرم افزار طراحی "کاتیا" بدون شک پیشگام بود اما بعضی از بزرگترین لحظات نبوغ در طراحی ساختمان و سازه به طور خاص، کم تکنولوژی بود. در1991و 1997، ساختمانی منحنی و زاویه ای با پوششی از تیتانیوم، در نقطه عطف تکرار بین انالوگ و دیجیتال، ساخته شد. این تغییر عمیق به هرجنبه ای از پروزه نفوذ کرده بود و از روند طراحی و تکنولوژی ساخت تا متودهای تکنولوژی ارتباطی که به کار گرفته شده بود را پوشش می داد.

پیچیدگی ساختمان در بسیاری از موارد به بهترین شکل از طریق مدل های فیزیکی مفهوم شده بود، بنابراین عکس های حاوی توضیحات مدل دست ساز برای اطمینان از اینکه همه برداشتی یکسان دارند، منتشر شد. اطلاعات دیگر پروژه از طریق هر روش در دسترس بود: در طول دوره پروژه، روزانه ساعت های زیادی برای تلفن کردن صرف می شد، جلسات شخصی در هر شش هفته انجام می شد و بیش از 16.000 فکس فرستاده شد. تیم پروژه اصلی شامل کارکنان در نیویورک، لس آنجلس و بیلبائو بود که به ترتیب از بنیاد سولومون ر. گوگنهایم، معمار "فرانک ا.گهری و همکاران (هم اکنون شرکای گهری)، تیمی 150 نفره از معمار اجرایی آی.دی.ا.ام  و نهاد قانونی که توسط دولت باسک ایجاد شده است: "کانسورسیو گوگرهیم بیلبائو". همه اینها، به علاوه مهندسان سازه اس.ا.ام در شیکاگو، مهندسان مکانیک "کاسنتینی" در نیویورک و پیمانکاران بی شماری، دفتر اداری 24 ساعته در شهرها را در سراسر جهان تشکیل داده بودند.

از هزاران عکس فرستاده شده، 6.000 تنها به مکاتبات مربوط به نمای ساختمان اختصاص داده شده است. "فرانک ا.گهری و همکاران" پیش از این با نماهای فلزی کار کرده بودند، اما پس از بررسی مجموعه ای از مدل ها در بیلبائو ناامید شدند. با تجربه ای که آنها در پرداخت فلزات داشتند، معماران حس می کردند فولاد در آفتاب بسیار بازتابنده و در روزهای خاکستری و بارانی بیلبائو بیش از حد کدر خواهد بود. به طور شانسی، تکه ای تیتانیوم در ستون نمونه ها در کارخانه ی مواد، چشم تیم را گرفت. در یک روز غیرقابل توصیف ابری در لس انجلس، قطعه به یک تیرک تلفن در پارکینگ دفتر میخ شد و در آن نور خاکستری رنگش طلایی شد و ایده تیم شکست خورد. هنگامی که شما در مورد تیتانیوم فکر می کنید، اولین اشیائی که به ذهن می آیند احتمالا چوب گلف و قطعات هواپیما هستند. مشخصه این فلز سبک قدرت آن به نسبت وزنش است، تیتانیوم ماده گرانی است و خیلی به ندرت برای بیرون ساختمان استفاده می شود. به همین دلیل برای موزه در نظر گرفته نشد. دقیقا 42،875 پانل تیتانیوم نمای نمادین موزه گوگنهایم بیلبائو را تشکیل می دهند. داستان انتخاب، خرید، پردازش و استفاده از این فلز هم غیر مترقبه و هم محاسبه شده بود. موانع شناخته شده در این حماسه مربوط به شرایط خرید آن بود: در آن زمان، تیتانیوم بیش از دو برابر هزینه فولاد بود. این بازدارنده اولیه، تیم را منصرف نکرد و بعد از بررسی خواص فلز، تایید شد که تیتانیوم می تواند در نیمی از ضخامت فولاد مورد استفاده قرار گیرد. همین نتیجه گیری به تنهایی کافی بود که این ماده مورد ارزیابی جدی قرار بگیرد و آن را جایگزینی برای فولاد ضد زنگ در بسته پیشنهادی نما قرار دهند. به طور باور نکردنی، همانطور که تیم این پیشنهاد را مطرح کرد، روسیه تیتانیوم را با قیمت پایین به بازار داد. نیازی به گفتن نیست که قیمت فقط بعد از اینکه فلز برای موزه گوگنهایم بیلبائو خریداری شد، بالا رفت و این فرصت منحصر به فرد را برجسته کرد. مزایای ذاتی تیتانیوم قدرت و انعطاف پذیری آن می باشد- فلز اکسید نمی شود.

در حینی که جزیات اجرایی ساختمان تعبیه می شدند ویژگی های این ماده شناخته و به کارگرفته شد. گیره های فولادی ضد زنگ در نقطه میانی هر پنل، بین درزهای چفت و بست سنتی، قرار گرفته اند و باعث شده اند فلز حالتی موج دار پیدا کند به جای اینکه مسطح باشد. علاوه بر این، کیفیت تغییر شکل نمای موزه _ آن تابش طلایی تاریخی _ با دقت کالیبراسیون شد. بعد از اینکه تیتانیوم در روسیه استخراج شد، توسط شرکت تایمت(شرکت فلزات تیتانیوم) در پیتسبورگ پردازش و ریخته شد. آزمایشات بسیاری در طول یک سال انجام شد تا اطمینان حاصل شود که مقدار دقیقی از ترکیبات شیمیایی و گرما در طی فرآیند نورد استفاده شده برای ایجاد سطح کیفیتی که به نظر می رسید بدون هیچ زحمتی به آسمان بیلبائو واکنش نشان می دهد.

موقع نصب تیتانیوم تیم با چالش بی سابقه ای رو به رو شد. هرچند هر پانل دو تا سه فوتی به اندازه کافی سبک بود که بتواند به راحتی توسط یک فرد اداره شود، تجهیزات نصب و راه اندازی استاندارد(به عنوان مثال یک جرثقیل) برای منحنی های مقعر و عمودی ساختمان طراحی نشده بود. به جای ابداع روشی پیشرفته و با تکنولوژی بالا، دقیق و پیچیده همچون خود ساختمان، کوهنوردانی برای نصب تیتانیوم ها استخدام شدند. لوئیس رودریگز لوپیس، مدیر پروژه آی دی او ام، تفکر پشت این راه حل هوشمندانه را خلاصه می کند: "ما دریافتیم استخدام کوهنوردان و تعلیم دادن آنها به عنوان کریمپر آسان تر از استفاده از کریمپر و تعلیم آنها به عنوان کوهنورد است".

ساختمان متمایز شده با منحنی های صاف و نا متقارن، این عدم تکرار در ساختمان موزه ی گوگنهایم بیلبائو مدیون استفاده فن آوری پیشرفته و پیشگام است. در حقیقت، این اثر متقابل بین روش های اوتوماتیک و آنالگ و رابطه بین جرم کلی ساختمان و شبکه پنل های تیتانیوم است که در این اثر به حد اعلا رسیده است و به صورت نمادین در آمده است. اگرچه پیمانکار ایتالیا، "پرماستیلیسا"، از فایل های کاتیا برای برش پنل های تیتانیوم با روتر سی.ان.سی استفاده کرد، لازم به ذکر است که 80 درصد پنل های نما 4 اندازه استاندارد هستند. شنیدن اهتزاز این پنل های فویل مانند در وزش باد و تماشای تیتانیوم ها که رنگ های مرتب در حال تغییر آسمان بیلبائو را منعکس می کنند، همزمان آرامش دهنده و جذاب است. درخشان ترین جنبه این پروژه دانستن این موضوع است که این ویژگی های بی دوام و برجسته به طور دقیق برنامه ریزی شده بودند و توسط این معماران، مهندسان و کوهنوردان به طور یکسان ساخته و ممکن شدند.