آلوار و آینو آلتو به این نکته باور عمیق داشتند که معماران بایستی ساختمان هایشان را به مثابه اثر هنری کامل یا  Gesamtkunstwerken ببینند و تمامی محتوای اثر را طراحی کنند. این منش در طراحی کتابخانه ویپوری به شدت نمایان است، پروژه همراه است با همان حساسیت های بین المللی بر نبوغ کارکردی اثر و البته ظرافت های فرمی اش، حساسیت هایی که تبعات تنفس در فضای تحت شمول سبک بین الملل با خود به همراه دارد. سالن اجتماعات مجموعه از مهمترین قسمت های بناست، تمامی بدنه های این قسمت توسط پوشش های چوبی ناهمواری پوشانده شده است که به مرور وجه ممیزه غالب اثار آلتوها را شکل می دهند.
این بخش با صندلی های سه پایی ای مبلمان شده است که آلتوها نام استول 60 را بر ان ها نهادند، صندلی هایی که با چوب غان پوشانده شده اند. هم استول 60 و هم صندلی پایمیو  خیلی معروف شدند، طوری که آلتوها با فشار دو نفر از دوستانشان؛ ماریا گولیشن و نیلز گوستاو هال، با کمپانی آرتک برای تولید صنعتی این صندلی ها قرارداد امضا کردند. آرتک الان تحت تملک گروه مبلمان ویتراست، درست همانند کارخانه هونکالوتداس کورهونن اُی؛ کارخانه ای که آلتوها مبلمان های اولیه شان را در ان طراحی کردند و توسعه دادند. استول 60 همچنان و با همان سیاق سابق تولید می شود و همچنان همان مقبولیت پیشین را دارد.