هنری فروژ؛ صنعتگر بوردویی از لوکوربوزیه می خواهد تا
تئوری هایش را در واقعیت جامه عمل بپوشاند، برای او شهر پساک و طراحی یک محله
مسکونی در ان به مثابه یک آزمایشگاه عمل می کند؛ هدف یافت یک راه حل استاندارد
برای خانه سازی و تولید پلان های مدرن در قالب یک روش تولید انبوه تیلوری است. مصالح ساخت تمام طرح ها، بتن مسلح است و هدف پایین اوردن قیمت تمام شده بنا برای
جامعه کارگری ای بوده است که قرار بوده انجا ساکن شود. محله مسکونی رنگارنگ فروژ
در سال 1924 تکمیل شد، این پروژه در زمان ساخت یکی از بزرگ مقیاس ترین پروژه های
مسکونی در نوع خودش بوده است.
کارفرما سفارش طراحی 135 واحد مسکونی برای کارگران کارخانه شکری می دهد که متعلق
به خودش است. نهایتا 50 خانه در قالب 7 تیپ مسکونی ساخته می شوند، تقریبا تمام تیپ
های ساخته شده تراس های سقفی دارند که دسترسی همه ان ها به وسیله پلکان های بیرونی
تامین شده است. بعضی از دیگر ایده های پنج گانه لوکوربوزیه نیز در این پروژه ها
متبلور است؛ نمای آزاد، پنجره های نواری و پلان ازاد از این جمله اند.
علی رغم تمام رویاپردازی هایی که درون این پروژه شکل می گیرد، نتیجه کار همانند
غالب دیگر یوتوپیاسازی های معمارانه با شکست مواجه می شود، مدرنیسم غلیظی که در
کلیت مجوعه تزریق شده است برای بافت اجتماعی ای که قرار است ساکن ان باشد بی نهایت
پیشرو و غیر قابل درک است و موجب می شود کارگران از زندگی در این مجموعه سر باززنند
و خانه ها بعضا به حالت متروکه در اید، در دهه 80 شهرداری پساک یکی از بناها را
تملک کرد و ان را به موزه ای برای آثار و پروژه های لوکوربوزیه تغییر کاربری داد.
به مرور زمان هندسه ساده این بناها و همین طور ترکیب رنگ غلیظ ان ها مورد علاقه
قرار گرفت و مجموعه آرام آرام در بازار املاک و مستغلات مطرح شد و به موازات بسیاری
از بازدیدکنندگان علاقمند به معماری مدرن و نوستالژیای مدرنیته را به خود معطوف
کرد.