در حالیکه تالار سایناتسالو مرکز یک شهر کوچک زراعتی را در فنلاند اشغال کرده است ، برای بستر خود خیلی بزرگ و مهم به نظر می رسد. این سازه به وسیله آلوار آلتو در 1949 طراحی شده و شامل عناصر کلاسیسیسم و آمیخته با مدرنیته و خصوصیاتی برای شکل دادن یک نقطه مرکزی جدید منسجم برای اجتماع است . شهرک سایناتسالو واقع در جزیره ای کوچک در دریاچه اصلی فنلاند به نام پیجان اولین بار در سال 1945 طراحی شد. چند سال بعد، یک رقابت معماری برای یافتن طرحی مناسب برای این تالار به منظور تکمیل ساختمان شهرداری برگزار شد که باید مکانی برای 3000 نفر می بود. مجموعه شهری در واقع شامل اتاق مجلس، دفتر ماموران دولت، و کتابخانه، آپارتمان های ویژه کارمندان، و فضای مخصوص خرده فروشی بوده است که در نهایت باعث شده است این فضا کارایی بسیار زیادی داشته باشد و فراتر از چیزی باشد که در ابتدا برای آن در نظر گرفته شده است. پیشنهاد آلتو برای این پروژه باعث شد که مدل اروپایی مرکز مدنی سنتی و قدیمی دنبال شود. این مجموعه شامل دو ساختمان آجری بوده است که طرح چوب دارند: ساختمان کتابخانه که مستطیل شکل است و ساختمان دولتی که U شکل است. این دو ساختمان مثل دیواری هستند که به آلتواجازه دادند محوطه  را با خاکی پر کند که از همان مکان حفاری به دست آمده است و به این ترتیب محوطه  یک طبقه بالاتر از فضای اطراف خود بوده است. این تفاوت در ارتفاع باعث میشود که دو نوع ساختمان را بر این اساس تجربه کنیم که یکی درون محوطه  است و از بیرون دیده می شود. درون این محوطه ، ساختمان کتابخانه و فضای اداری یک طبقه است و بهرحال افرادی که از بیرون نظاره گر این ساختمان ها هستند بنظرشان می آید که ساختمان ها دو طبقه هستند چون که ساختمان بسیار یکدست و بدون هیچ تزئینات اضافه ای است. دو پلکانی که از سطح زمین منتهی به این محوطه  هستند از لحاظ سبک و سیاق با هم فرق دارند. پلکان شرقی صاف و مستقیم است و دو قسمت منحنی دارد که از گرانیت درست شده است. پلکان غربی نامنظم است و از سنگ و آجر درست نشده است بلکه چوبی است. خود محوطه سنگفرش شده است و از پلکان شروع شده و متشکل از آجر و شیشه است. ورودی های دفاتر اداری و کتابخانه عمومی به این محوطه باز می شود و باعث می شود که این محوطه به صورت یک فضای مدور باز باشد و محوطه ای عمومی برای استفاده کل افراد باشد. حس دسترسی عمومی به دلیل این که ورودی بسیار گسترده تر است و راهروها به دو سوی محوطه منتهی می شوند خیلی برجسته تر و ملموس تر می شود.

از راهروها می توان به تالار ورودی رسید که فضایی بسیار روشن است و دیوارهای راهرو هم ساخته از آجر و بسیار باریک و تاریک است. این پلکان که در نهایت منتهی به اتاق مجلس می شود این اتاق را از دید افرادی که در لابی هستند حفظ می کند. دیوار پلکان از دید عموم به دلیل پنجره های رو به شرق مخفی است. وقتی فرد به اتاق مجلس وارد می شود در واقع وارد فضایی می شود که بسیار بزرگتر است و پلکان هم به این فضا منتهی می شود. این اتاق تقریبا مکعبی شکل است و فاصله کف آن تا سقف مطابق با طول دیوارها است. سقف به وسیله تیرهای چوبی که از دو تیر مرکزی اصلی گرفته می شوند حمایت می شود و این تیرها نقش تکیه گاه دارند. این تیرها تکیه گاهی برای سقف هستند و نیاز به قاب های درون ساخته سنگین را حذف می کند که مانع از تهویه هوا بین فضای داخلی و خارجی سقف می شوند. اتاق مجلس به طور طبیعی به وسیله پنجره رو به غرب روشن می شود و لامپ هایی هم از سقف آویزان هستند که میزهای درون اتاق را روشن می کنند و به خرپاهای بالای خود هم روشنایی می دهند. این اتاق مجلس است که بیشتر بحث را به خود جلب کرده است وقتی که آلتو طرح خود را برای مردم سایناتسالو مطرح کرد. اعضای هیئت مدیره شهرداری که مسئول این ساختمان بودند متقاعد شدند که شهری به این کوچکی می تواند اتاق مجلسی با ارتفاع 17 متر داشته باشد به ویژه به این دلیل که قیمت آجر برای این پروژه بسیار بالا بوده است. آلتو، بهرحال به طور مکرر گفته است که: آقایان! زیباترین و مشهورترین تالار جهان که سیینا است اتاق مجلسی با ارتفاع 16 متر دارد. من ساخت اتاقی به ارتفاع 17 متر را پیشنهاد داده ام.

علیرغم زیبایی شناسی مدرن تالار سایناتسالو به شدت تحت تاثیر معماری رنسانس و معماری قرون وسطی ایتالیا بوده است. این برج مشابه با همتای خود در سیینا بوده و سازماندهی زیر را داشته است ولی موارد پیشین مثل پیزا سن مارکو در ونیز هم شباهت هایی با این سازه داشته است. برنامه های مدنی و کتابخانه ها که رو به میدان مرکزی بوده اند نشان دهنده آرایش و سازماندهی مشابه با پیزا وچیا در برگامو بوده است. جزئیات ظریفتر در این باره الهاماتی از معماری ایتالیا را نشان میدهد: پلکان سفالی میدان اصلی مبتنی بر مدل ایتالیایی بوده است.

تالار سایناتسالو متحمل بازسازی شده و این بازسازی ها در 1995 شروع شده بوده است. شهرداری سایناتسالو بخشی از شهر جیواسکایلا در 1993 شده است و این تالار هم برای سال های بعد به صورت یک نماد حفاظت شده باقی مانده است. بازسازی ، این ساختمان را به همان فرم اصلی خود حفظ کرده است و تا حدی که امکان پذیر بوده ،  از همان مواد اصلی آن استفاده کرده است. تنها مولفه هایی که آسیب دیده بودند جایگزین و تعویض شدند و موادی که هوازدگی داشتند به همان حالت رها شدند. این کار بازسازی زمانی به پایان رسید که صدمین سالگرد تولد آلتو (1998) بود و مرکز اصلی این ساختمان برای بازدید آیندگان و برانگیختن تحسین آنها حفظ شد.