جئورجیانا بانیتا در فصل "از اصفهان تا اینـْـگُلشْتاد" از کتاب فرهنگ نفت به بررسی فیلم مستند برناردو برتولوچی به نام مسیر نفت (1967) می نشیند، بانیتا تلاش می کند در قالب این فیلم مسیری که نفت از فلات ایران تا پالایشگاه های ایتالیا طی می کند را تصویر نماید؛ فیلم در روایت استراتژیک خود، نفت را عامل اتحاد فراملی اروپای پس از جنگ جهانی دوم نشان می دهد. فیلم البته با حمایت مالی اِنی ساخته شده است؛ شرکت دولتی نفت و گاز ایتالیا.فیلم برتولوچی نشان می دهد چگونه قدرت ملی گرایی گره خورده با امپراتوری نفتی می تواند اینده ای روشن به ملت های افسرده پس از جنگ جهانی دوم اروپا وعده دهد، آینده ای برامده از رفتار اقتصادی و سیاسی یک فرقه ی شرکتی ـ در اینجا اِنی. این فصل از کتاب فرهنگ نفت که عنوان ثانویه اش "فرهنگ جهانی نئورئالیسم" نام دارد، به موازات ترسیم رابطه میان نئورئالیسم و فیلم مستند مسیر نفت، جسورانه به پیشْ گویی ای دست می زند که بعدها در بسیاری از اثار مستندی که به رابطه میان نفت و فراروایت هایی همچون هویت ملی یا هویت فراملی می پردازند رخ نشان می دهد: چگونه سینما در قالب یک شکل هنری ـ و البته صنعت فیلم سازی به طور کلی ـ می تواند بازتابی باشد از واقعیتی که در صنعتی شدن نفتی مستتر است و همچنین وعده هایی که می توان به واسطه مناسبات حاکم بر انرژی به حوزه عمومی منتقل نمود.