لوسی رای در خاطرات خود مینویسد: "برای من، سفالگری مانند یک ماجراجویی است. هر کار جدید مثل یک شروع تازه است." وی تمام عمر در حرفه‌ی خود با همین طرز تفکر پیش رفت و در عین حال که به خود اجازه ی تجربه کردن فرم ها، بافت ها و رنگ های متفاوت را میداد، به چارچوب اقتصادی مدرنیسم یعنی سودمندی و وضوح در عمل نیز وفادار ماند. امانوئل کوپر، در کتاب خود به نام "لوسی رای، سفالگر مدرنیست" مینویسد: "این روش کاری رای نبود که دست سازه هایش به جای عوض شدن، صرفا دچار تغییر و تحول میشدند؛ بلکه به این دلیل بود که برای وی در بازتعریف اشکال آشنا، آزادی بیشتر وجود داشت، چه با استفاده از رنگ های غنی و اشباع شده تر یا بافت های زمخت تر."
رای به طور مصممی فروتن بود و از تئوری ساختن راجع به کارهایش بیزار بود. او میگفت: "من چیززیادی درباره ی علم تئوری نمیدانم. آن ها مدام در حال تغییر هستند." او هر روز عمر خود را در ورکشاپش میگذراند، با لباس تماما سفید خود، در حالی که توسط لوازمی که ارنست پلیشک در وین در دهه 30 طراحی کرده بود احاطه شده بود و همیشه برای مشتریان خود کیک Sachertorte به همراه یک شیرینی بسیار بریتانیایی به نام کیک سنگی rock cakesسرو میکرد. تقاضا برای دست سازه های رای تمام طول عمرش به طور ثابتی افزایش پیدا میکرد و قیمتشان نیز به همان نسبت بالا میرفت. دست سازه های وی در موزه های بزرگی مانند موزه ی هنر های معاصر MoMA و Met در نیویورک و V&A در لندن به نمایش گذاشته شدند. او تا زمان اولین سکته اش در سال 1990 به کار کردن ادامه داد و 5 سال پس از آن، در سن 93 سالگی با اسم مادام لوسی رای دار فانی را وداع گفت.