وقتی هربرت گرینوالد، توسعه دهنده املاک شیکاگو، به دنبال یک معمار بود تا آنچه را که او امیدوار بود بنایی برجسته در اواخر دهه 40 میلادی باشد طراحی کند، به معروف ترین نامهایی که می توانست فکر کند نزدیک شد. فرانک لوید رایت همانند لو کوربوزیه، الیل سارینن و والتر گروپیوس درخواست او را رد کرد. اما گروپیوس به گرینوالد یکی از دوستان آلمانی اش، میس ونده روهه را پیشنهاد داد. توصیه گروپیوس باعث ایجاد رابطه طولانی و پربار بین میس و گرین والد شد که نه تنها معماری شیکاگو را در اواخر قرن بیستم بلکه ساختمانهای مرتفع در سراسر جهان را تعریف می کرد. آنها پس از اتمام آپارتمان های Promonotry در South Shore Drive در 1949، برای ساخت چهار برج مسکونی در 860-880 و 900-910 North Lakeshore Drive اقدام به یک پروژه بلندپروازانه کردند. در اینجا بود که میس مدل خود را از آسمان خراش های فولادی و شیشه ای ساخت که با افتخار تکنوکرات و عاری از تزئینات بودند. رشد عمودی، ورودی های ظریف و شیشه ای که زیبایی و آرامش را با منظره ای به سمت دریاچه ی میشیگان به ارمغان می آورد. با وجود احترامی که امروزه برای آنها وجود دارد، این ساختمان مرتفع کنار دریاچه با ساختمان های معمولی آجری که زمان ساخت متفاوتی داشتند در تضاد بود. گرین والت برای تأمین مالی صاحبان آنها تلاش کرد و پس از اتمام پروژه توسط آنها مورد انتقاد قرار گرفت. حتی برخی از ساکنان به اصرار میس برای اجبار در استفاده از پرده های یكسان خاکستری اعتراض کردند. به خصوص كه وی تصمیم گرفته بود در آپارتمانی جادارتر در یك ساختمان سنتی چند بلوك دورتر آنها زندگی كند.