اتوره سوتساس 61 ساله، شبی در دسامبر 1980، گروهی از طراحان جوان تر را به آپارتمانش در میلان فراخواند و از آن ها دعوت نمود تا در طراحی کلکسیونی از مبلمان برای ارائه در نمایشگاه مبلمان سال آینده ی میلان همکاری بعمل آورند. این عمل برای اعتراض به سبک زاهدانه ی مدرنیسم بود که در طول دهه های گذشته طراحی صنعتی را به سلطه ی خود در آورده بود. آن ها این پروژه را "ممفیس Memphis" نامیدند، زیرا در شب تصمیم گیری، سوزن ضبط صوت روی بخشی از آهنگ باب دیلن به نام "Stuck Inside of Mobile" که در آن جمله ی "Memphis Blues Again" را تکرار میکرد، گیر افتاده بود. مبلمان طراحی شده توسط آن ها بسیار پر زرق و برق، رنگارنگ و به طرز سرخوشانه ای کیچ بود. از نظر مفهومی، آثار آن ها به هیچ وجه نوآورانه نبود: غالب ایده های ممفیس، در دهه ی 1970 توسط گروه های طراحی رادیکالی نظیر استودیوی آلکیمیا که سوتساس به همراه دوستش آلساندرو مندینی در آن فعالیت کرده بود، پرورش یافته بودند. اما ممفیس، به سبب فراستش در زمینه ی تبلیغات، بسیار بیشتر از سایر گروه ها شناخته شده بود. صف های طویلی از جمعیت در حال انتظار بیرون سالن افتتاحیه ی نمایشگاه میلان شکل گرفته بود، و عکس هایی از سوتساس مانند عکس بالا، به همراه همکاران جوانش در یک "گودال گفت و گو" که توسط طراح ژاپنی، ماسانوری اومدا تعبیه شده بود، توجه رسانه های سراسر جهان را به خود جلب کرد. ممفیس با خودنمایی و زرنگی در زمینه ی رسانه ها، تئوری های خوش سلیقه اما غالبا مرموزی از پست مدرنیسم را در ظاهری دست یافتنی ارائه میکرد، معادلی هنری برای فرصت عکس گرفتن از رئیس جمهور رونالد ریگان، و یا تبلیغ جنبش "New Romantics" لباس های دلقک مآبانه در شبکه ی MTV . اما سوتساس تا حدی قدرت تحمل ورقه های پلاستیکی با طرح پلنگی را داشت، و سرانجام در سال 1985 ممفیس را ترک کرد، و اکثر همکاران جوانش به دنبال او با این گروه وداع گفتند.