در اواخر دهه ی 1940 و 1950 مینت دی سیلوا در محافل مدرنیستی اروپا و هند با دوستان و همکارانش در تماس بود. او ایده های خود را در طی نامه ها و کنفرانس ها بیان میکرد و به اشتراک میگذاشت. دی سیلوا با وجود علاقه ای که به میراث معماری و هنری سریلانکا داشت، به برخی جنبه های مدرنیسم غربی قانع ماند و این پدیده را در ساختمان های متفاوتی که طراحی کرده بود ابراز کرد. مانند ساختمان senanayake که در 1954 تا 1957 در جاده ی کلمبو طراحی و ساخته شد و پوششی از دوغاب داشت. این ساختمان شباهت های زیادی با خانه های ییلاقی و آپارتمان های طراحی شده در اروپا توسط لوکربوزیه و پیشگامان معماری مدرن داشت. با این حال دی سیلوا اگر به پروژه ی قابل دسترسی تری مشغول نبود، درگیر طرح مسکن واتوپلووا در کندی بود که در طی آن 250 خانه ی مختلف در اواسط دهه ی 1950 برای تعاونی کارمندان دولت ایجاد شد. برخی از ساکنان این خانه ها در آزمایشی جاه طلبانه در پروسه ی ساخت خانه های خود در نقاط مشرف به رودخانه ی ماهاولی شرکت کردند. طرح مسکن واتاپولووا همچنان زنده مانده است. اگرچه که بیشتر خانه ها در طی این سالها چنان تغییر کرده اند که تعداد محدودی از آنها مشابه طراحی اولیه ی دی سیلوا هستند.