از
نوارهای زرد اواخر دهه 1800 در ایالات متحده، تا هویت دیداری بنفش، سفید و سبز
جنبش حق رای زنان بریتانیا در اوایل دهه 1900 و لباس هم نام پلنگ سیاه؛رمزگذاری مبتنی بر رنگ، طولانی مدت در فعالیت های سیاسی
نقش مهمی ایفا کرده است، به مراتب بیش از سال 2018. این سال؛ سالی بوده که رادیکال ها، مخالفان، معترضین و مبارزین در سراسر
جهان، رنگ ها را به منظور افزایش آگاهی از علل انتخاب شده خود و ایجاد همبستگی با همرزمان شان به کار گرفتند. ببینید طلایه داران بنفش، سفید و سبز با کدامیک از فمینیست های موج چهارم، صد سالگی حق رای زنان در
بریتانیا را در بریتانیای 1918 جشن گرفتند (قوی تر و موثرتر، کمینه) و لباسهای یکدست قرمز توسط همتایان شان در کره جنوبی برای اعتراض به کمبود حقوق زنان بر تن پوشیده شدند. پس از آن
جنبش جلیقه زردها؛ مربوط به معترضان ضد
سرمایه داری و ضد حکومتی بود که 10 اکتبر در فرانسه ظاهر شد، زمانی که دو راننده
کامیون یونیفرم کار سبز مایل به زرد خود را پوشیده و خواستار انسداد
جاده های ملی علیه افزایش قیمت سوخت شدند. جلیقه های زرد؛ ساده، با قابلیت دسترسی آسان و قابلیت تشخیص فوری هستند، تمام
ویژگی های عملی مورد نیاز برای کنش را دارند، به ویژه آنکه جلیقه ها را می
توان در یک کیسه چپانده و مخفی کرد، صاحبان آنها می خواهند قبل و پس از اعتراض از شناسایی شدن خود جلوگیری نمایند. از اینرو، جلیقه های زرد از آنزمان تا کنون توسط معترضان در بلژیک، بلغارستان، کانادا، آلمان،
عراق، اسرائیل، ایتالیا، اسپانیا، سوئد، انگلستان و جاهای دیگر بر تن پوشیده شدند.
اگرچه گروهی از فعالان تونسی لباس مشابهی را در تظاهرات علیه اقتصاد بیمار کشور
بکار گرفته اند اما رنگ آن قرمز است، و نه
زرد تند
.