پلتفرم _platform_ محصول 2019، اولین فیلم بلند فیلمساز اسپانیایی گالدر گازتلواوروتیا؛ (با نام اصلی "el hoyo" به معنای سوراخ) بعد از دو فیلم کوتاه است و به شیوه ای فوق العاه داستان زندان مخوفی را روایت می کند که به مثابه کلاژی سورئال از جامعه امروزین جهانی، ما را با عدم کارکرد روال های موجود روبرو می سازد.

نظارتی فرا فوکویی حکمفرماست که از سراسر بین مشهود به سراسر بین نا مشهود بدل گشته است. فرم نظارتی پدید آمده در جهان امروز.

ویروس کرونا و وضعیت پیش آمده در جهان نیز با شرایط این فیلم همخوانی نزدیکی دارد. نحوه برخورد دهک های بالای درآمدی با دهک های پایین در امدی یا اسنوبیسمی ست مانند طبقه ۵ یا مانند زن در طبقه ۳۳ صرفاً روشنفکرنمایانه که از سلول های امن خود علی رغم حمایت دولتها از دهک های پایین، بیانیه صادر می کنند.

یک زندان عمودی با چند صد طبقه (اشاره به ساختار دیکتاتور_توتالیتری عمودی جهان امروز)؛ که در هر طبقه دو نفر هستند و هر ماه؛ طبقه و فرد هم بندشان  بصورت تصادفی و خارج ا کنترل آنها تغییر می کند. یک زندان که "ادعای انسان سازی" دارد بهمین دلیل فقط افراد بزهکار وارد نمی شوند بلکه افرادی بصورت داوطلبانه هم می توانند برای دریافت گواهی نامه معتبر که معلوم نیست برای چه، به آنجا ورود پیدا می کنند.

در بخش میانی هر طبقه (همه طبقات)، سوراخی وجود دارد تا یک میز متحرک با خوراک هایی که به دقت تهیه می شوند، روزی یکبار از آن سوراخ وسط بگذرد. و در هر طبقه مدت زمان کوتاهی توقف کند. زندانیان نمی توانند غذا را ذخیره کنند و باید در همان مدت بخورند.در غیر اینصورت از طریق مکانیسم های نظارتی؛ مدیران مطلع شده وو به مثابه تنبیه دمای سلول یا به مرحله ذوب یا انجماد می رسد. غذا برای هر چند صد طبقه وجود دارد با این شرط که هر طبقه به میزان مورد نیاز خود مصرف کند. اما میز غذا تا حدود طبقه پنجاهم تقریبا خالی می شود و عملا برای طبقات زیرین چیزی برای خوردن باقی نمی ماند.
سیستم ارعابِ تام؛ صرفا در خدمت طبقات بالایی ست (حساسیت به تهیه غذا در فیلم) و طبقات پایین تر سهمی نخواهند داشت. جایگاهی که صرفا بواسطه تصادف و خواست توتالیتاریسم تعیین می گردد.
مصرف گرایی بی رویه و خودخواهی طبقات بالایی که بیش از نیاز خود بر می دارند مانع از توزیع عادلانه غذا می شود.
"امر خوردن" _که در اینجا نمادین است و می تواند اشاره به هر نوع چیز خوردنی از جمله حق خوری، کوه خواری، زمین خواری و ..‌ داشته باشد_ محل ثقل داروینیسم اجتماعی، مصرف گرایی و کالایی سازی _همانقدر بتو اطلاعات می دهم که تو بمن_ است. اسنوبیسم _تازه به دوران رسیدگی_ و توسل به این روال سیال و ناپایدار زمانه ما که رفتارهای طبقاتی را منجر می شود در اینجا بصورت: کسی با طبقه پایینی خود حرف نمی زند_ نمود می یابد. با آنکه هر ماه _اشاره به ناپایداری موقعیت طبقه در جهان کنونی_ این موضع عوض می شود اما انسانها آنگونه در آن یک ماه برخورد می کنند که گویی تا ابدیت، جایگاهشان، لایتغیر است.
داروینیسم اجتماعی موجود در جامعه و شکاف طبقاتی ناشی از سیاست های تک قطبی (با نشان دادن ساختار عمودی) و نحوه برخورد طبقات گوناگون با یکدیگر در این فیلم با رویکردی سورئال نشان داده شده است.
در واقع این زندان، خود جوامع ما با سردمداران و مردمانش است که نشان دهنده کارکرد غلط موجود در آن می باشد.
مالکیت خصوصی "امر خوردن" بطور کل نفی می شود_ غذاها باید سر میز خورده شوند، اگر غذایی به مثابه آذوقه برداشته شود دمای سلول یا به مرحله ذوب یا به مرحله انجماد می رسد. نوع نظارت و مجازات که روال مرسوم جامعه امروزین.و همین نفیِ تامِ مالکیت خصوصی حتی نسبت به نیاز های سطح یک است که انسانها را از جایگاه انسانیت خارج می سازد.
همچنین در این فیلم به کارکردهای مخرب تبلیغات، و روشنفکری افراطی و بدون پشتوانه عملی تاکید می گردد._آنچه در طبقه ۳۳ و طبقه بعدش اتفاق می افتد_ شاید هم فیلمساز سعی در مدح آن داشت اما برداشت من جور دیگری بود.
وقتی روشنفکر نمایی تام که برآیند ساده لو حی ست کار نمی کند. (بدنبال راهکار از درون سیستم توتالیتر موجود)
همانطور که در طبقه ۳۳ دیده می شود راهکار غذا رسانی به طبقات پایین تر زمانی به پیروزی اتمالی نزدیک می شود که  ترکیب روشنفکری غالب جامعه امروز و کمی ارعاب ( در دوز مناسب) بایکدیگر ترکیب می شوند که بدون هم کارکردپذیری  ندارند. (فیلم گامی به جلو می نهد و آن رد هر نوع کمال گرایی در هر جبهه ای ست) زنانه شدن جهان –ساختارهای اندیشه- و مردانه شدن جهان –ساختارهای کنش- در ترکیب با یکدیگر پیش برنده خواهد بود. و حتی مقام مادری و زن بودن را از زایش صرف به مرگ آوری هم تغییر داده _اشاره به زنی که در پی فرزندش دست بهر کا ی می زند و البته این ساختار شکنی از زنانگی از نقاط قوت فیلم است.
این داروینیسم اجتماعی انسانها را وادار می سازد تا بدلیل عدم توجه طبقات بالاتر، در طبقات پایین تر متوسل به مرگ افراد و حتی خوردنشان برای بقا شوند.امری که در جامعه امروزی بوضوح شاهدش هستیم .اگر چه در فیلم نیست لیکن خوردنِ خود نیز در حقیقت جهان امرو ما وجود دارد.