بنگلادش چگونه میتواند با وجود تنها 6000 آمبولانس، برای جمعیت 161 میلیون نفری خود، درمان متناسب با نیازهای افراد مبتلا به کوویدـ19 را تامین کند؟ در حالی که نیمی از این آمبولانس ها نیز در پایتخت این کشور، داکا، مستقر بوده و شرایط مناطق روستایی کشور، با جمعیت 105 میلیون نفر، به شدت وخیم تر می‌باشد. اما چنین شرایطی، تنها مختص به بنگلادش نیست، زیرا بسیاری از سرزمین ها به همین اندازه و یا حتی بیشتر از آن، با مشکلات مشابه رو به رو هستند.

یک راه حل هوشمندانه، در قالب پروژه ای توسط پنج دوست، ـمزباهل اسلام، رفیق اسلام، آناس ماکی، فیصل اسلام و سادات دنیل ـ در سیف‌ویل راه اندازی گشته و تاثیرات مثبتی از خود برجای گذاشته است. این پنج نفر، با راه اندازی خدمات مینی‌آمبولانس های سه چرخ، آن ها را به شکل اختصاصی برای مناطق دورافتاده ی روستایی طراحی نموده اند. هدف این است که افراد نیازمند به خدمات درمانی بیمارستانی، در هر ساعت از شبانه روز با خبر کردن یک مینی‌آمبولانس، ظرف حدودا بیست دقیقه به آن جا برسند. هر مینی‌آمبولانس، 4000 دلار هرینه برده و این رقم، پنج برابر کمتر از تولید یک آمبولانس استاندارد با سرعت حداکثر 70 کیلومتر بر ساعت و فضای مورد نیاز برای یک راننده، همیار پزشک، بیمار و یک همراه، و همچنین تجهیزات لازم می‌باشد. افرادی که به امداد پزشکی ـ اما نه لزوما درون بیمارستان ـ نیاز دارند، می‌توانند با فراخواندن یک مینی‌آمبولانس حامل همیار پزشک، از کمک وی بهره گرفته و تحت درمان قرار گیرند.

کانسپت سیف‌ویل، تابستان گذشته با پنج مینی‌آمبولانس مورد آزمایش قرار گرفت، اما اکنون می‌توانند روزانه به بیش 750 بیمار در 115 روستا در تعدادی از منزوی ترین مناطق بنگلادش یاری رسانند. تیم سیف‌ویل اکنون در حال ایجاد تغییرات به منظور افزایش کارایی کانسپت طراحی خود متناسب با دوران وحشت‌آور ویروس کوویدـ19 است.