این مقاله بخشی از مجموعه "معماری بلوک شرق: 50 ساختمان که یک دوره را تعریف کردند" می باشد، مجموعه ای مشترک از ژورنال کالْوِرت و آرک دیلی که بر معماری آیکونیکی که جهانِ شرق را شکل داده، تاکید دارد. این نشریه ها هر هفته لیستی را منتشر می کنند که پنج پروژه ی معماریِ بلوک شرق را از منظر واجد تایپولوژی خاص بودن گردهم می آورد.

سینما اٌکْتیابْر/ والِنتین مالیشِف

سینما اٌکْتیابْر به مناسبت بزرگداشت پنجاهمین سالگرد اتحاد جماهیر شوروی ساخته شد. این سینما در خیابانی واقع شده که بر اساس برنامه کلی شهری که در سال 1935 به ثبت رسید، هدفش اتصال مرکز شهر با ضلع غربی پایتخت بود که نماد جدید مسکوی سوسیالیستی است. در آن زمان، این سینما طوری بازْ طراحی شد تا تمام نیازهای روز مراکزِ سینمای مدرن را بر گیرد و در عین حال همان ظاهر و اهمیت تاریخیْ جغرافیایی را حفظ کند. سازه ی بازسازی شده این سینما، بزرگترین مالتی پِلِکس در روسیه است که یازده سالن نمایش را در خود جای داده است که می تواند بیش از 3000 نفر را پوشش دهد. در سال 2007، یکی از اولین سینماهای روسیه بود که به تجهیزات نمایشی دیجیتال مجهز شد. علاوه بر این، به تمام عناصر سازه ای لازم برای کمک به افراد معلول نیز تجهیز شد، مانند: رمپ های دسترسی خارجی، بالابرهای عریض و مکان های ویژه برای نشستن در سالن های نمایش.

سینما پوشْکینسْکی/ الکساندر پوشکین

سینمای تاریخی پوشکینسکی، برای نمایش بهترین تولیدات سینمایی روسیه ساخته شد. کمی بعد، این سینما یکی از مکان های شاخص این کشور شد که جشنواره های ملی و بین المللی فیلم را برگرفت. این معماری، در حالی که بازدیدکنندگان را به تدریج به داخل تئاترِ تاریک می کشد، با ایجاد پیوندی بین بافت شهری میدان پوشکین و فضای تجاری، فرهنگی و تاریخی اطراف، اهمیت ویژه ای به محیط بخشید. عکسهای تاریخی این سینما، فضاهای روشن و تا حدی شفاف ساختمان را برجسته می کنند. سازه ی آن روی بیش از 25 ستون شناور است. پس از متروکه شدن این بنا در دهه های اخیر، بنا به پیشنهادی که یکی از استودیوهای معماری در بروکلین در سال 2011 ارائه داد، بازسازی سینما شروع شد که شامل کار روی سازه موجود و اجرای یک پرده شیشه ای زاویه دار و اضافه کردن یک شبکه فولادی ضد زنگ، به در ورودی آن بود.

سینما روسیا / اسپارتاک خاچیکیان، هراچیک پوگوسیان و آرتور تارخانیان

این سینما که بین سالهای 1968 و 1975 ساخته شده است، بزرگترین سینمای ارمنستان محسوب می شود که تقریباً 2500 بازدید کننده را سرگرم می کند. طراحی منحصر به فرد آن شامل 2 عنصر بزرگِ بتونیِ بادبانْ شکل است که از یک سکوی بزرگ ساخته شده اند. هدف این طرح نشان دادن قله ها و دره های مرتفعِ کوه آرارات بود که نمادی ملی در ارمنستان است. فضای داخلی آن با صفحات فلزی بازتابنده، در یک طرح لانه زنبوری تزئین شده است. آتریوم مرکزی این سینما با پله های کنسول دار و پنجره های شیشه ای رنگی و  زاویه دار طراحی شده است. با این وجود، اندکی پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، این بنا رها شد و در دهه 90 به یک مرکز تجاری تغییر کاربری یافت.

سینما کوسموس / معمار ناشناخته

شاید برجسته ترین عنصرِ سازه ی این بنا در نمای آن نهفته باشد. معمار احتمالی آن، واسیل میکیتنکو، نمای این سازه را با ترکیب بندی موزاییک های کوچکی به طرح "کهکشانی" تزئین کرده است که بر اساس اسکیس های الکساندر کوستیوک بوده و تجسمی از حسِ اکتشاف فضا و هنر طبیعت است. ترکیبات گرافیکی این معمار توسط عناصرِ ستارهْ مانندی از جنس استیل ضد زنگ روی این موزاییک های زرد، آبی، سبز و بنفش برجسته شده اند.

سینما آرمان / ویکتور کٌنْسْتانینوف

سینما آرمان یکی از معدود سینماهایی است که فعالیت اصلی خود را تا به امروز حفظ کرده، سینما آرمان بوده که اولین سینمایی بود که فیلم های سه بعدی و فیلم های دیجیتالی با صدای عالی را در این شهر به نمایش گذاشت. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، سینما موقتاً به یک کلوپ رقص تبدیل شد. به دلیل اهمیتی که این بنا برای شهروندان آلماتی داشت، سینمای آرمان به مکانی برای ملاقات های فرهنگی و محل پاتوق تبدیل شد و میزبان جشنواره های بین المللی فیلم و نخستین جشنواره ها شد و اینگونه توانست افراد را برای اهدافی غیر از تماشای فیلم هم دور هم جمع کند.