گابریل شنل که کار خود را با فروشگاه کلاه فروشی در خیابان رو کمبون 21 در
پاریس آغاز نموده بود، در سال 1913 فروشگاه دیگری به منظور فروش البسه در
استراحتگاه ساحلی شیک و مد روز نرماندی به نام دوویل گشود. او خواهر کوچک تر خود،
آنتوانت و خاله ی جوان خود به نام آدرین را استخدام نمود تا لباس های سبک جدید وی
را پوشیده و در فروشگاه قدم بزنند. او دو سال بعد، مغازه ی دیگری در بیاتریز در
ساحل باسک گشود. مغازه های شنل به قدری با موفقیت رو به رو شدند که پشتیبان مالی و
معشوقه ی شنل، بوی کیپل، به سرعت سرمایه ی اولیه ی خود را بازپس گرفت. شنل در سال
1919 به مقام طراح لباس [کوتورییر] در پاریس رسید و مزون مد و فشن [مزون اوت کوتور]
خود را در رو کمبون 31 افتتاح نمود.
شنل سبک لباس
هایی را طراحی می نمود که خودش می پوشید: سبک و سیاق ساده، از جنس پارچه های سبک،
روان و به دور از تجملات گران قیمت، مانند ژرسه، و اغلب لباس های مصرف گرایانه ای
همچون جلیقه ی شکاری، گرمکن های راه راه، لباس فرم مدرسه های پسرانه و شلوار های
گشاد همانند آن هایی که از معشوقه هایش قرض می گرفت، منابع الهام او بودند. او می
گفت: "من لباس هایی طراحی می کنم که زنان بتوانند در آن زندگی کنند، نفس
بکشند، در آن احساس راحتی و جوانی کنند." هنگامی که یکی از رقبای طراح لباس
وی، پائول پویرت، او را در پیراهن مشکی از مجموعه ی سال 1926 خود ـکه برای آن
زمان، بسیار جسورانه می نمودـ مشاهده کرد، از او پرسید: "برای چه کسی عزادار
هستید، خانم؟" شنل پاسخ داد: "برای شما، آقای عزیز."
لباس های اسپورت
شنل، لباس هایی حاوی نوید آزادی بخش برای زنان در عصر لباس های پر طمطراق و پر زرق
و برق با کرست های بسیار تنگ بود. تصویر جدیدی که او از زنانگی عرضه نمود، پویا،
عملگرا، پر انرژی، هدفمند و با افتخار، مستقل بود. نمونه ی آن، در این تصویر از
شنل، با شمایل و لباس ویژه و بی نقص او در مسابقات چستر سال 1924 متجلی شده است. اما
یکی از تناقضات بسیاری که شنل داشت، علاقه ی شدید او به تاکید بر استقلال زنان در
تقابل با زندگی شخصی او در نقش دنباله دار یک معشوقه برای مردان قدرتمند و متمول
همچون اتین بالسان و بوی کیپل، تا یک دوک روس به نام دیمیتری پاولویچ و رقیب او،
دوک وستمینستر، هیو گراسونور بود.