گری، این ویلا را با همکاری شریک زندگی خود، ژان بدوویچی، معمار و منتقد رومانیایی طراحی کرد. نام خانه اشاره به نام آنها است. ای از آیلین است، در حالی که 10، 2 و 7 مربوط به موقعیت های حروف الفبا بقیه حروف اول همسر او است: جِی، بی وجی. این ویلا، پیلوتی و مشرف به دریای مدیترانه، با سقفی مسطح و ساختار بتونی مسلح، ساخته شده است. اکنون این ملک یکی از مهمترین بناهای سبک بین الملل در نظر گرفته شده است.

تیم بنتون، از اعضای موسسه کَپ مدرن و استاد دانشگاه آزاد، می گوید: "اهمیت این ویلا این است که هم نمونه ای از مدرنیسم آوانگارد بوده و هم انتقادی ظریف، از عنصرِ کارکردگرایی در دوره مدرنیسم است. این ویلا به دلیل انعطاف پذیری فضاهای زندگی اش، استفاده هوشمندانه از سطوح و روشنایی برای ارائه فضاهایش، بدون تقسیم بندی فیزیکال توسط دیوارها، تضاد لذت بخش بین مصالح مدرنیستی و پارچه های لوکس ونرم و عجیب و غریب اش، تودوزی و روکش های چرم اش، و مهمتر از همه، استفاده هوشمندانه از مبلمان سفارشی برای تأمین نیازهای خاص ساکنان اش، مورد توجه می باشد."

گِرِی تمام وسایل خانه را خودش طراحی کرده است، به این دلیل موسسه کاپ مدرن امیدوار است که با جمع آوری کمک مالی دوباره آنها را بازسازی کند. گری و بادوویچی اندکی پس از اتمام خانه از یکدیگر جدا شدند. لوکوربوزیه در طول دهه 1930 چندین بار از این خانه بازدید کرد و در طی سالهای 1937 و 1938 برای مدت طولانی در این خانه زندگی کرد. در این مدت او نقاشی های دیواری را روی بسیاری از دیوارهای سفید ویلا کشید که باعث خشم گری شد.

لوکوربوزیه بعداً زمینی را در کنار ویلا خریداری کرد، جایی که کابانون یا همان خانه ی ساحلی خود را در آنجا ساخت. او در سالهای آخر زندگی خود در این خانه زندگی کرد و در هنگام شنا در ساحل نزدیک خانه اش در سال 1965 درگذشت. در دهه 1990، خانه خراب شده و یک آژانس دولتی فرانسه، سایت را خریداری کرد. از آن زمان به بعد، این ویلا تحت حمایت بنیاد گِتی دوباره احیا شد. تمام کارهای سازه ای اکنون به اتمام رسیده است و بازسازی مبلمانِ آن نیز، آخرین مرحله ی پروژه است.

بنتون گفنگوی خود را اینگونه ادامه داد: "ما احساس کردیم که بازسازی فضای داخلی باید طبق طراحی اصلی اش در سال 1929 باشد. بدون اینها، خانه هنوز هم نمونه جالبی از معماریِ مدرنیستیِ دهه 1920 است. اما با وجود مبلمان ثابت و متحرک آن، می توان انتقاد قابل توجهی از کارکردگرایی را شناسایی و تجربه کرد."

از کمکهای مالیِ جمع شده برای تهیه وسایل آشپزخانه، از جمله میز ناهار خوری با چراغ برق داخلی و ظروف روی آن استفاده می شود. صندلی non-conformist گِرِی، که دارای یک دسته ی روکش دار و دسته ی دیگرِ آن از لوله فولادی با روکش نیکل ساخته شه نیز دوباره بازسازی شود. برگزاركنندگان این حمایت مالی، اميدوارند كه اتمام مرمت به تاثیر بیشتر موضعِ گِري در جنبش مدرنيستي كمك كند.

کَتی گیانگراند، سرپرست توسعه موسسه کَپ مدرن گفت: "با اینکه گِرِی در محافل طراحی و معماری کاملاً شناخته شده است اما با این حال دیگر طراحان دوره مدرنیستی بسیار شناخته شده تر هستند. مطمئناً او شایسته این است که به عنوان یکی از پیشگامان بزرگ زمان خود برای همه آثارش تجلیل شود. ما با نجات این بنای یادبود، در جهت دستیابی به این هدف گام بر میداریم. از طریق سرمایه گذاری جمعی امیدواریم که به بازسازی این شاهکار کمک کنیم. ما می خواهیم مردم با مرحله نهایی این پروژه بلندپروازانه درگیر شوند و به بازگرداندن جلوه قبلی اش کمک کنند. این بنا درطول دوران، در برابر سربازان آلمانی زانو زده، تخریب شده و مورد استفاده قرار گرفته و اکنون شایسته بهتر از این است. "