"خانه دوخانواری"، خانه ای است دارای دیواری که این خانه را به دو نیمه تقسیم می کند. این دیوار تقسیم کننده، تنها دیوار این خانه است. در این طرح، کاربردی که به طور متعارف به چندین عنصر معماری اختصاص داده می شود، بر دوش این دیوار می افتد. سازه این خانه، دیوار باربر با هسته ای مرکزی است. شکست های دیوار، فضای اتاق ها را تعریف می کند و نحوه تقسیم دید را بین دو واحد مسکونیِ این ساختمانِ شفاف، معین می سازد.

سادگی این کانسپت، در تقلیلِ معماری به یک عنصر، وابستگی قابل توجهی ایجاد می کند و به نوبه خود ساختمان را بسیار پیچیده می کند. فقط از طریق این وابستگی است که این دیوار دارای یک شخصیت جذاب و منسجم می شود.

دیواره بین دو واحد مانند یک کاغذ، جوری تا خورده تا بتواند بایستد. این تاخوردگی ها از کف به کف متفاوت است. یک اتاق مقعر است و دیگری محدب. یک اتاق پلان باز دارد و دیگری چارچوبْ مند. شکل دیوار در هر یک از واحد ها معکوس هم است، یعنی از یک طرف خمیدگیِ بیرون زده، از طرف دیگر یک طاقچه می سازد. از یک طرف یک فضای وسیع و از طرف دیگر یک فضای باریک تولید می کند.

هر طبقه، از یک اتاق طولانی تشکیل شده است. با وجود فضای محدود طبقات، این اتاقهای کشیده به نظر جادار می آیند. آنها از لحاظ اقتصادی بسیار گسترده اند. این موضوع به راحتی توضیح می دهد که چرا ساختمان از بیرون بسیار کوچکتر از داخل به نظر می رسد. در کلِ خانه فقط یک فضا وجود دارد که کاملاً بسته شده است و آن سرویس بهداشتی است. اما این فضا نیز از منطقِ تاخوردگیِ دیوار خلق شده است. حتی درِ کمد کشویی که ارتفاعی برابر ارتفاع اتاق دارد، در ادامه ی دیوار برش خورده است. نه وجودِ کمد و نه فضای حمام، پیشرویِ دیوار را قطع نمی کنند، در عوض آن را گسترش داده و بر آن تاکید می کنند.

این دیواره ها که نحوه قرارگیری شان از کف تا طبقه بالا متفاوت است، با پله هایی به هم پیوند می خورند که ما را به عمق و ارتفاع متفاوتی از خانه منتهی می کند. این پلکان یکسره، آخرین و شاید مهمترین تلاش برای خلقِ وضوح و گستردگی فضایی در این زمینِ محدود است.