در سال ۲۰۰۸ استودیو معماری جونیا ایشیگامی، با مدیریت خود او، کارگاه آموزشی کی ای آی تی (KAIT) را در انیستیتیو فناوری کاناگاوا به پایان رساند. در همان سال، از شرکت خواسته شد تا برنامه هایی را برای یک میدان چند منظوره نیمه باز، که در کنار و معرف ساختمان جدید باشد، تهیه کند. معماران با در نظر گرفتن تعریف تطبیق پذیری و بررسی مفاهیم فضای نیمه باز در بافت دانشگاه شروع به کار کردند.

از آنجا که در دانشگاه کی ای آی تی مکانهای کمی برای گذراندن اوقات فراغت دانشجویان وجود داشت، این استودیو تصمیم گرفت بر روی یک طراحی همه منظوره تمرکز کند که در زمینه های مختلف به کار گرفته شود. به عنوان مثال، این میدان به دانشجویان اجازه می دهد تا روی زمین آن بنشینند، صحبت کنند، غذا بخورند و یا دراز بکشند و چرت بزنند. این فضا همچنین می تواند توسط باشگاه ها برای تمرینات کششی قبل از رویدادهای ورزشی یا حتی نمایش اشیا برای رویدادها و جشنواره های مختلف دانشگاه استفاده شود. همچنین غرفه ها می توانند در این فضا حضور پیدا کنند و میدان را به یک بازار تبدیل کنند.

این میدان به جای اینکه به طور خاص نحوه استفاده از فضا را تعیین کند، تأکید بیشتری بر نحوه صرف وقت دارد. ایشیگامی توضیح می دهد که وقتی تأکید بر نحوه استفاده باشد، تمرکز بر دستیابی به هدفی است. در حالی که، هنگامی که تأکید بر چگونگی گذراندن وقت است، تمرکز بر روی تجربیات فیزیکی است، اگرچه هنوز هدفی سست وجود دارد.

معماران توضیح می دهند که این محوطه توسط ساختمانهای بلند دانشگاه احاطه شده و از تنوع محیطی و منظره برخوردار نیست. در نتیجه، ایشیگامی تصمیم گرفت ویژگی های موجود محیطی سایت را با عناصر ساخته شده جدید ترکیب کند و یک منظره الهام بخش "سوتو" در معماری ایجاد کند. در ژاپنی، سوتو به معنای "خارج" یا "دیگری" است و نقطه مقابل اوچی است، که به معنی "درون" است.

این پروژه به عنوان چشم انداز گسترده ای تصور شده است که با تغییر فصول و آب و هوا تغییر می کند. این فضا با احساس باز بودن عجین شده است به طوری که کاربران احساس نمی کنند در میان ساختمان ها محصور هستند، بلکه در عوض در یک محیط آرام و راحت قرار می گیرند. ایشیگامی این مکان را به عنوان منظره ای طراحی کرد که در آن سطوح خمیده عظیم ساختمان مانند زمین و آسمان به هم متصل شده و یک خط مرزی یا یک افق را تشکیل می دهند.

گرچه کل سایت را اشغال می کند، اما این بنا از اختلاف ارتفاع ۲ متری بین طرح و سایر قسمت های دانشگاه بهره می برد. با ارتفاع سقف تا حد امکان کم، این مداخله جدید بخشی از زمین موجود می شود. بدون نیاز به ستون، سقف بزرگ آهنی توسط چهار دیواری که میدان را احاطه کرده اند، نگاه داشته می شود. منحنی سایبان به موازات منحنی کف است، و این دو عنصر در دور دست به یکدیگر متصل می شوند و یک افق را در درون فضا تشکیل می دهند.

مشابه تأثیری که ابرها بر روی زمین می گذارند، سقف کم ارتفاع نیز محیط میدان را روشن می کند، در حالی که مناطق دیگر کمتر روشن می شوند. این تنوع از نور و سایه با تغییر زمان روز و شرایط خاص آب و هوایی تغییر می کند. سقف در مجموع ۵۹ دهانه دارد که همه آنها کاملاً باز و رو به محیط طبیعی هستند. در روزهای بارانی، آب از طریق روزنه های سقف وارد می شود تا ستون هایی از باران و فضایی مه آلود را ایجاد کند. صدای ریزش آب در محیط داخلی طنین انداز می شود و منظر قطرات باران، بر میدان به عنوان منظره ای که دائماً در حال تغییر است تأکید می کند.

برای پشتیبانی از میدان، ۸۳ شمع و ۵۴ لنگر زمینی به عنوان بخشی از بنیان بتن مسلح پروژه استفاده شد. این ساختار شبیه به پل معلق توصیف می شود. حداکثر دهانه تقریباً ۹۰ متر (۲۹۵ فوت) است و ارتفاع سقف به منظور افت حرارت صفحه آهنی حدود ۳۰ سانتی متر (۱ فوت) تغییر می کند. با این وجود، با وجود مقیاس و پیچیدگی سازه، این پروژه دارای مقیاس انسانی نیز می باشد. ارتفاع سقف با یک خانه معمولی قابل مقایسه است و ضخامت سقف نیز مقیاسی مشابه با مبلمان خانگی دارد.

با باز بودن میدان به محیط اطراف، دانش آموزان می توانند در هنگام استراحت، از نسیم ملایم، مشاهده تغییرات نور و شنیدن صدای باران، لذت ببرند و زمان بگذرانند. ایشیگامی توضیح می دهد که به هم آوردن صفحات کف و سقف برای ایجاد افق، تأثیر همزمان تقسیم بندی فضایی و گستردگی را دارد. در این میدان، مراجعین می توانند احساس وحدت کنند یا منطقه ای آرام برای حفظ حریم خصوصی پیدا کنند. ایشیگامی با حضور در موسسه فناوری کاناگاوا، یک منظره جدید "سوتو" ایجاد کرده است که در آن، از همه کاربران دانشگاه دعوت می شود تا با آزادی و راحتی در آنجا جمع شوند.