تیت مدرن آثاری جاه طلبانه از "آنیکا یی"
را به نمایش گذاشته است، مجموعه آثاری که در سالن توربین موزه به نمایش در امده
اند و سالن را به واسطه ی اکوسیستمی جدید تغییر می دهند. نوعی تجلیل از میراثی که
این فضا ـ که زمانی لوله‌های نیروگاه کنار ساحل را در خود جای داده بود ـ برای
لندن به ارمغان آورده است، این مجموعه هنری بار دیگر سالن را با ماشین‌ها پر می‌کند،
اما این بار، آنها پنوماتیک هستند.
ماشین‌های بادی و شناور که "هوازی" خوانده می‌شوند، نوع جدیدی از ماشین
که منظر تازه ای از صنعتی شدن را پیش روی مخاطب می گذارد و ترکیبی از فناوری و زیست‌شناسی
را پیش می نهد و گمانه هایی در مورد امکان تکامل ماشین ها به فرم های مستقل حیات
را مطرح می سازد؛ نمایشگاهی با عنوان "عشق به جهان"که با حمایت هیوندای
موتور به غایت رسیده است.
ماشین‌های "آنیکا یی" که در سالن غارْگونِ تیتِ مدرن شناورند، در دو
گونه "زنوْژلیز" و "پلانوئلا" طراحی شده اند. هر دو گونه رفتارهای
فردی و گروهی را در پاسخ به عوامل محیطی مختلف در موزه بروز می دهند. در حالی که "زنوژلیز"
ها با بدن‌های نیمه‌شفاف و پوسته های رنگ‌ی منحصربه‌فرد و شاخک‌های طرح‌دارشان
متمایز می شوند، "پلانوئلا"ها فرمی پیازی شکل دارند و با موهای کوتاه
زرد پوشیده شده‌اند. هر دو گونه ی حبابی با گاز هلیم پر شده اند و در فضایی سیلان
دارند که توسط رُتِرها هدایت می شود و انرژی حرکتی شان هم به واسطه ی بسته های باتری کوچکی تامین می شود که
ان ها را به حرکت در می‌آورد.
ماشین‌های
شناور با یادآوری اشکال بیولوژیکی قارچ‌ْ مانند یا اشکال حیاتی اقیانوسی، سطوح
پیچیدگی موجود در یک اکوسیستم را تداعی می کنند. "آنیکا یی" با الهام از
روش‌های متنوعی که ارگانیسم‌ها از طریق بدن و حواس خود یاد می‌گیرند، این پروژه را
به پلتفرمی برای تصور نوع جدیدی از هوش مصنوعی تبدیل کرده است.
"آنیکا یی" پروژه ی "عشق به
جهان" را با علاقه خود به رایحه و هوا ادغام می کند. این هنرمند مدت‌هاست که "سیاست
هوا" را مورد بررسی قرار داده است و تأثیر تغییر نگرش به نابرابری‌های زیستی
و اجتماعی و اقلیمی و آگاهی زیست‌محیطی در اثارش کاملا مشهود است. با در نظر گرفتن
این موضوع، هنرمند از رایحه به عنوان میدیومی برای به حضور در اوردن هوا در پروژه
هایش استفاده می کند، پدیده ای که همه ما در شکل دادن به ان شریکیم و همه ما به آن
وابسته.
با این پروژه در تیت مدرن، این فضا میزبان
یک "رایحهْ منظرِ" منحصر به فرد و متحول کننده است که دوره های زمانی
متفاوتی در تاریخ حاشیه ی رودخانه تیمز را تداعی می کند. در یک نقطه، بازدیدکنندگان
با بوی ادویه جات به قرن چهاردهم می روند، رایحه ای که تصور می شود با طاعون
مقابله کند. در نقطه ای دیگر از نمایشگاه، بازدیدکنندگان با رایحه های دریایی که
مدت ها قبل از سکونت انسان در زمین وجود داشته به دوران پرِکامبرین بازمی گردند و
به دنبال ان ها بوی زغال سنگ و ازن، عصر ماشینی قرن بیستم را تداعی می کند.
به موازات عبور از یک رایحه و پا
گذاشتن در یک قلمروی زمانیْ بویایی تازه، رفتارهای واکنشی و تعاملات دستگاه های
هوازی شناور نیز تغییر می کند.