از میان 460 نفری که در فهرست افراد حا‌ضر در گلاسکو در سال 1909 ثبت شد، تنها 7 نفر آنان زن بودند، و تنها یک نفر از آن ها به نام کاترین کرنستون در کسب و کار مشارکت داشت. کرنستون، دختر یک هتل‌دار در گلاسکو، در اواخر دهه 1800 زنجیره ای که خودش آن را "کافه های هنر" می نامید، در مرکز شهر بنیاد کرد که در آن مردم، بویژه خانم ها، میتوانستند با هم هنگام صرف نوشیدنی های غیرالکلی و غذاهای سبک، به معاشرت بپردازند. طراحی، مولفه ی انتقادی این کافه ها بود و کرنستون، به طور متوالی از طراحان با استعدادی برای طراحی این کافه ها استفاده میکرد که این طراحان، شامل چارلز رنه مکینتاش و مارگارت مک‌دونالد نیز می شدند. پس از ملاقات با مکینتاش در سال 1896، کرنستون از وی درخواست کرد تا برای کافه های جدیدش در خیابان بوچانان نما طراحی کند. دو سال بعد، او مبلمان کافه ی خیابان آرگیل را طراحی کرد. در میان طرح های وی، یک صندلی با پشتی بلند غیرمعمول وجود داشت که علاوه بر محلی برای نشستن، قابلیت جدا سازی فضاهای داخلی را نیز داشت، و به حدی موثر واقع شد که او پس از آن در طراحی مبلمان داخلی اش مدل های متعددی از آن را خلق کرد. کرنستون با رضایت بسیار، در سال 1900 به مکینتاش و مک‌دونالد اختیار تام برای ساختن سالن ناهارخوری بانوان و یک سالن بیلیارد زیرزمینی برای طرحش در خیابان اینگرم داد و حق و حقوق طراحی تمام اجزای جاه طلبانه ترین اقدامش، یعنی ساختن کافه های درخت بید در خیابان ساچیهال را به آن دو واگذار کرد. این زوج این پروژه ها را به عنوان فرصتی برای آزمودن دیدگاه خود در زیبایی، متانت و سورئالیسم زیرکانه ی اتاق های سفید برای سالن ناهار خوری بانوان میدیدند. فضاهای داخلی آن ها به مثابه فضایی یخ زده که پاشیده شدن رنگ ها و بافت های اغواکننده به آن روح زندگی میبخشید، شور و حالی در حلقه ی طراحان پیشروی آن زمان ایجاد کرد و منتقدین و موزه داران سراسر اروپا را به ستایش آن ها به عنوان پیشگامان سبک مدرن طراحی واداشت.