اجوکاتُریوم در اوترختِ هلند که در سال 1997 تکمیل شد، اولین پروژه دانشگاهی اُ اِم اِی و رم کولهاس بود. بخشی از یک طرح جامع بزرگتر برای پردیس "دِ اُتهوف" برای دانشگاه اوترخت برای ایجاد یک نسخه غربی تر از یک دانشگاه و محوطه ی دانشگاهی، اجوکاتُریوم طراحی شد تا مرکز جدیدی باشد برای پردیس دانشگاهی، نه فقط از بعد جغرافیایی، که همچنین از منظر اجتماعی.

کولهاس و تیم او در اُ اِم اِی که با دانش کافی نسبت به ایده متعارف محصورسازی کل تجربه دانشگاهی در یک ساختمان، اجوکاتُریوم  را به عنوان کارخانه‌ای برای یادگیری در قالب هر دو رویکرد رسمی سنتی و همچنین مدل غیررسمی مبتنی بر تعامل دانشجو با دانشجو در نظر گرفتند.

اجوکاتُریوم به طور خاص طراحی شده است تا فرآیندهای اجتماعی شدن، یادگیری و امتحان را با یکدیگر درگیر کند و مرزهای بین سالن‌ها، کلاس‌ها و راهروها را محو نماید، به طوری که یک تعریف مجدد از معنای یادگیری در یک محیط اجتماعی را بیافریند.

طراحی اجوکاتُریوم بر مبنای وجود دو صفحه ی تاشونده شکل می گیرد که به هم می پیچند و در یکدیگر قفل می شوند. وقتی از برش پروژه را می بینیم  دو صفحه به چشم می ایند که با یکدیگر در یک وضعیت مجادله ای قرار دارند. یک صفحه سفت و سخت است و صفحه دیگر سیال است و برمبنای هم نشینی های برنامه ای، فضایی، و اجتماعی که در فضای داخلی اتفاق می افتد شکل می گیرد. در هر دو مورد، با صفحات بتنی مواجه هستیم که، احساس سیالیت را تداعی می کنند در جاهایی کف با یک حرکت ساده تبدیل به دیوار می شود و پی آیند ان به سقف تبدیل می شود.

ماهیت پلاستیکی بتن کیفیتی نرم و سبک را تداعی می کند که حس گشودگی و تنوع امکانات حرکتی را به عنوان یک شبکه یا مسیرهای به هم پیوسته در ساختمان تقویت می کند.

یکی از منحصربه‌فردترین جنبه‌های اجوکاتُریوم، که می‌توان آن را تقریباً به تمام کارهای کولهاس نسبت داد، این است که برنامه مفهومی سیال دارد که نه در یک سطح، بلکه در سطوح متعددی که در آن فعالیت ها در بالا و پایین‌ و میان صفحات حادث می شود.

در عمل، کلاس‌های درس، سالن‌ها، سالن‌های سخنرانی، و فضاهای عمومی به گونه‌ای قرار گرفته‌اند که بر روی صفحه‌های کف اجوکاتُریوم که از طبقه همکف برمی خیزند و به گونه ای معلق در سراسر ساختمان پخش می شوند با یکدیگر به گفت و گو نشسته اند.