وس اندرسون به مسائل جدی نزدیک می شود اما نه، صرفا، با نمایش درد اصیلی که ذاتیِ این مسائل است، او به موضوع این اجازه را می دهد که به صورت اغراق شده ای به سوژه های مرتبطِ دیگر کمانه کند و دوباره به حالت اولیه و طبیعی اش بازگردد ـ او بیش از آنکه احساسات را به نمایش بگذارد، آن ها را برمی انگیزد و در این فرآیند، ایده ها را با احساسات همراه می سازد، ایده ها تداعی کننده احساسات اند.

حس زیرکانه و شعبده ی هنرمندانه ی افراطی اش به او اجازه می‌دهد تا سوژه هایی را که از یک جنس هستند، در قالب رابطه ای که خیلی اغراق شده است و توی چشم می زند، کنار هم آورد، مسئله اصلا این نیست که این سوژه ها در زندگی واقعی به هم مرتبط باشند یا نباشند، وس اندرسون در فیلم هایش ان ها را به شکلی پر قیل و قالْ آزارْدهنده و البته واضحْ همْ کنار می سازد.

نگاه او به خشونت جامعه، خشونت افراد و ظلم نهادها از فهمِ سَبْکی ای که مقاومت‌ْ گرانِ قهرمان اش در ان می دمند جدا نیست و این مقاومتْ گران هم شامل افرادی می شوند که با قدرت مخرب مقابله می‌کنند و هم کسانی را برمی گیرد که آن را گزارش می‌دهند ـ بعضا این ها یکی می شوند.

گزارش فرانسوی مملو از زیبایی شناسی محقق شده در طراحی لباس، معماری، چیدمان مبلمان، غذا و به طور کلی طراحی و گفتار است و البته مملو از کنش های زیبا و اداهای عالی، عشق های استوار و شجاعت های جسمانی است در میانه ی شرایط خصمانه.

در فیلم یک سنتِ بلندْآشنایی از همْ آمیزی با شر نیز وجود دارد، هم آمیزی با سادیسم اپیکوریاییِ نازی های فیلم و جنایتکاران بزرگ. این یک انگاره ی عوام فریبانه و آرامش بخش است، انگاره ای برای بینندگان و مخاطبینی که تصور می کنند سلیقه معمولی آنها، متقابلا، باید نشانه نجابت دم دستی شان نیز باشد. اما وس اندرسون [خوب] می‌داند پالایش سبک می‌تواند در ظاهر راهی برای رویارویی براندازانه با قدرتِ جهان به کمک ضروریاتِ شخصی و درونی فرد نیز باشد.