برای پاسخ به مشکل کمبود مسکن در هنگ کنگ، در این پروژه ایده استفاده از فضای شهری از "مالکیت دائمی" تغییر و به "سهام موقت" بازتعریف شده است. طرح با استفاده از ماژول های مستقل، ساختارهای سیال فضاهای شهر را در یک گستره ی زمانی از قبل برنامه ریزی شده زمانی بسط و گسترش می دهد.

هر ماژول صرفا یک کارکرد مبنایی را پوشش می دهد، اما این امکان وجود دارد که فضاهای اشتراکی به سبب همْ چینیِ این ماژول های زیستی ایجاد شود.

ساختمان‌های ساخته شده از این ماژول‌ها این امکان را فراهم می اورد که، به صورت تصادفی، و دقیقه به دقیقه در قالب های متغیر، کنار یکدیگر چیدمان شده و ترکیب های تازه ای را فراهم اورند.

در نتیجه تمامی ساختمان ها محدود به یک فرم واحد نخواهند بود و هر روز کاربری آن ها متفاوت از روزهای پیش تعریف می شود. توقع طراحان این است که با پرداخت ایده ی "هنگ کنگ پیکسلی" با اشکال غیرمترقبه و از پیش تعریف نشده ای از آسمان خراش مواجه شویم.