در زمان های قدیم، جاذبه و شیب طبیعی زمین به آباره ها
اجازه می داد تا آب را از منابعِ آب شیرین، مانند دریاچه ها و چشمه ها، به سوی شهرها
هدایت کنند. این مکانیسم بعضا در قالب پل هایی منظرِ شهر را تعریف می کرد، پل هایی
که با استفاده از طاق‌های سنگی گرد ساخته می شدند و امروزه بعض هاشان هنوز در دره‌های
اروپایی دیده می‌شوند.
هدف از تعریف این پروژه، محافظت از یک سازه
ی باستانی از این قسم است، پروژه آکوا ویتای طراحی شد تا جان تازه ای به یکی از بناهای تاریخی ویران شده در طبیعت
بخشد؛ بهینه سازی آباره رانکوائان فِیْوِر در وِن تابرن؛ یکی از بزرگترین سازه های سنگی کاربردیِ حال حاضر جهان.
رویکرد طراحی به دنبال انطباق با ساختار سنگی موجود است تا بتواند چارچوب‌هایی را
در این بستر زیبا در سراسر دره برپا کند. جریان آب مجموعه ای از سناریوهای طبیعی
را در قالب فضای خطی تقسیم و ایجاد می کند.
تنوعی از زیستگاه ها مانند آبشار، جنگل، باغ یا غار با هم ادغام می شوند تا طیف
متنوع و پیچیده ای از تجربیات بصری، صوتی، بویایی و حرکتی را برای بازدیدکنندگان
تحریک کنند.