گردآورندگان: محمدعلی احمدی، شقایق بیرامی، سید پوریا قدیمی
استاد راهنما: سعید خاقانی
دانشگاه هنر و معماری پارس
چگونه مسأله حاشیه نشینی می تواند به جای مهمانی ناخوانده،مذموم و
تاثیر پذیر، به عنوان یک
سیتوپلاسم فعال در نقش بستری برای تولید ارزش افزوده در جهت توسعه های آتی شهر در
نظر گرفته شود؟
معماری چگونه می‌تواند درلایه‌های تئوری و اجتماعی خود، پاسخی برای
برقراری روابط اجتماعی مردم شهر، با مردمان به اصطلاح غیررسمی خود داشته باشد و با
در نظر گرفتن حدود انسانی، اجتماعی، اقتصادی و قانونی آفریننده‌ی امر تازه ای باشد؟
پروژه حاضر که
خود را گِـُل-خانه معرفی می‌کند در تلاش است دست به ابداع بزند و راه حل معماری را
به عنوان میانجی‌گر میان شهر، مردم، حاشیه شهر و قوانین شهری ارائه کند تا با بیان
راهکارهایی نوین در حوزه مسکن، آموزش و اقتصاد مناطق حاشیه‌ای امید اجتماعی را
میان مردم احیا کند.
پروژه گِـُل-خانه (شبکه اجتماعی کشاورزی
تهران) یک پلتفرم سخت‌افزاری-نرم‌افزاری پویا و قابل تغییر است که هدف آن اتصال
مردم به مردم، مردم به شهر، شهر به حاشیه شهر و شهر به مردم و ایجاد شبکه اجتماعی
شهری در کل شهر تهران و حتی بین شهرهای مجاور است که برای پژوهش حاضر، رویکردی کشاورزی‌محور دارد. سخت افزار
این شبکه، فضای فیزیکی گلخانه‌ها و دشت‌های تهران (معماری) و نرم افزار آن اپلیکیشن
متصل به آن است.
از این رو گِـُل-خانه می‌تواند با ارائه راهکارهای اقتصادی، اجتماعی
و شهری خود راه حلی برای خروج لهک (مناطق
حاشیه‌ای) از عنوان غیررسمی بودن و هدایت آن به سمت یک زندگی پایدار و سازنده
باشد.
اگر مناطق حاشیه
شهر، با تعاریفی از بزهکاری و فقر در ذهن ما نقش بسته است، گِـُل-خانه مسیری جدید
در راه تولید سرمایه و ارتقاء وضعيت معیشتی ساکنان محدوده‌های مجاور پروژه با توجه
به زیست بوم منطقه خواهد بود.