پیشینه پروژه ـ رستورانمعماران مودا با عنوان "شهر کوانسان؛ زندگی فرهنگی شرقی" که در چنگدوی چین به‌تازگی تکمیل شده، در کنار معبد دائوئیستی کاخ چینگ یانگ قرار دارد. کاخ باستانی چینگ یانگ، که در ابتدا چینگ یانگ سی نام داشت، در سلسله ژو (1046-256 قبل از میلاد) ساخته شد. پس از انکه این منطقه در دوران سلسله تانگ زیرمجموعه سیچوان قرار گرفت، امپراتور شیزونگ، چینگ یانگ سی را بازسازی و گسترش داد و آن را کاخ چینگ یانگ نامید. کاخ چینگ یانگ که از ویرانه های جنگ و بازسازی های متعدد جان سالم به در برده است، اکنون برجسته ترین مجموعه معبد دائوئیستی در سیچوان غربی و به طور کلی چین است.

طراحی شهر کوانسان عمدتاً از فلسفه چینی باستانی دائوئیسم گرفته شده است و از میراث فرهنگی چند قرنی و محیط های معماری تاریخی به خوبی محافظت شده الهام گرفته شده است. به گفته لائوزی کلاسیک، "دره" قلمرویی از همه تولدها، اتوپوزیس و یک مکانیسم بی‌نهایتْ خودْتولید است. "دره" در درون بی شکل است و این خاصیت به آن اجازه می دهد که هر شکلی به خود بگیرد. دره به "جای خالی" و "هیچ" درون وضعیت "واقعی" اشاره می کند و امکان پرورش هر چیزی را که ممکن است فراهم می کند. در حالی که دره بی شکل است، "آب" مانند جریانی از سرزندگی عمل می کند که بی پایان "دره" را تغذیه و پر می کند. در فلسفه هستی و جهان دائوئیستی، رابطه بین دره و آب واضح، ابدی و حیاتی است. منشأ همه موجودات است. معماران مودا چنین تصویری از "دره" استخراج کردند و آن را با استفاده از "آب" برای بازْسازی روایت فضایی و حس مکان به معماری تفسیر کردند.

ورودی جنوبی در کنار اولین جاده کمربندی، در مجاورت ایستگاه متروی قصر چینگ یانگ قرار دارد. به عنوان نقطه شروع برای کل پروژه، ما ورودی جنوبی را از پس مطالعه اصطلاحات دائوئیسم "ووجی" نام نهادیم. ووجی نمایانگر وضعیت آشفته از پیش موجود همه چیز است که بی شکل، تعریف نشده و غیرقابل درک است. ورودی جنوبی دامنه منشأ اولیه یا ازلی همه موجودات زنده و غیر زنده را نشان می دهد. تصور کنید در خیابانی از خیابان های شلوغ شهر چنگدو قدم می زنید و با یک در باستانی دو طرفه مسی روبرو می شوید. آن را به آرامی باز کنید تا یک دیوار قرمز پرپیچ و خم با زیبایی شناسی سنتی قوی که به سمت داخل رشد می کند و دید و جریان بازدیدکنندگان را به سمت دره هدایت می کند، نمایان شود.

در طراحی چشم انداز حیاط، مودا  امیدوار است که تجربه بازدیدکنندگان از قدردانی از منظره را از طریق تکنیک های محوطه سازی سنتی افزایش دهد. ستون‌های سازه ای به‌دقت درون مجموعه‌ای از توالی ستون‌ها پنهان شده‌اند که تجربه بصری را در حین عبور بازدیدکنندگان از مجموعه، دوباره پیکربندی می‌کنند. لبه‌های منحنی پلکان مارپیچ تا سطح دوم کشیده شده‌اند و تنش فضایی در تراس ایجاد می‌کنند و مناظری خیره‌کننده از کاخ چینگ یانگ را از هر زاویه به نمایش می‌گذارند. از طریق مناظر بیرونی، ایجاد مناظر، و قاب بندی مناظر، بازدیدکنندگان می توانند انتظار داشته باشند که مناظری با ترکیب و قاب بندی ظریف را در زوایای مختلف و چشم اندازهای مختلف ببینند و مانند طوماری از نقاشی منظره باز شوند. تغییر مناظر روشنگری جسمی و ذهنی را با هر قدمی که در مسیر پر پیچ و خم شهر کوانسان می چرخد، روشن می کند.

اتاق باغ؛ ادغام طبیعت و معماری کلید طراحی اتاق باغ است؛ مودا با بتکده باستانی کاخ چینگ یانگ و درختان جینکوی صد ساله به عنوان پس‌زمینه، از رنگ چوب و پالت رنگ سفید گرم و همچنین درهای کشویی مشبک چوبی منعطف برای محو کردن مرزهای داخل و خارج استفاده می‌کند و فضایی قابل نفوذ ایجاد می‌کند که طبیعت را درون پروژه سوق دهد. نور و هوا وارد فضای داخلی می شود و بازدیدکنندگان را نسبت به محیط اطراف خود آگاه تر می کند.

ورودی شرقی دیواری دورتر از کاخ چینگ یانگ در ورودی شرقی قرار دارد که به عنوان رابطی بین کاخ چینگ یانگ و پروژه عمل می کند. نام آن را "دروازه ظرافت‌های چندگانه" گذاشتیم. کاخ چینگ یانگ از یک سو نماد میراث و تاریخ عمیق است و فضایی معاصر که فرهنگ سنتی را در پیچشی آینده‌نگر بیان می‌کند، از سوی دیگر، "دروازه ظرافت‌های چندگانه " تجربه جابه‌جایی بین فضاها را به شیوه‌ای غیرمنتظره آشکار می‌کند. این گذر در نظر گرفته شده است که لایه‌هایی از تجربه را به فضایی ساده و سرراست اضافه کند و یک تونل فضاْ زمان را تشکیل دهد که گذشته و حال را به هم پیوند می‌دهد.

در حالی که دره بی شکل، بی شکل است و به "جای خالی" و "هیچ" درون وضعیت "واقعی" اشاره می کند، ما می توانیم معماری را با حال و آینده پیوند بزنیم و در عین حال به گذشت زمان احترام بگذاریم. وجود معماری به جای یک بخش از تاریخ، یک دوره را تداعی می کند. نحوه نگاه ما به معماری، دیدگاه فلسفی شرقی "تائی" و "تایگو" را تأیید می کند، که ما درون ان به توسعه اشیا به عنوان یک کل نگاه خواهیم کرد؛ دره فی نفسه بی شکل است، اما فضاها در واکنش طبیعی با این بی شکلی ایجاد می شوند.