امروزه ما دوره متاخر سبک را تجربه می کنیم، عملا همه چیز در حوزه ظهور و سقوط سبک ها به پایان رسیده است؛ بازه ایی که عملا در ان هیچ پارادایمی تولید نمی شود، محاسبات کامپیوتری و اغراق های بصری متبلور در حجم های غیرمترقبه ممکن است امکان گذر از دوره تسلط نُت چه در قامت نشانه، چه نماد، چه کرکتر و چه شمایل را فراهم اورد اما به هیچ رو نمی تواند به خلق پارادایمی نو بیانجامد، این ها تمامی ابزارند و سئوال همچنان باقی است، زمانی که یک وضعیت [در این جا معماری] به اخر دوره تاریخی اش می رسد چه پیش می اید؟ادوارد سعید این وضعیت متاخر [از نظر تولد و مرگ] سبک را وضعیتی می خواند که فرهنگ [متعامل با ان وضعیت] در استانه حلول در قامت یک پارادایم جدید تعریف شده است؛ لحظه ایی نه از برای ناامیدی و تسلیم به تقدیر شدن بلکه لحظه تبلورِ پی جوییِ سبکی فاخر با امکان تحقق امر نو و پویا.