میشل فوکو کمتر به مفاهیمی همچون مکان و زمان و مناسبات میان ان ها نزدیک شده است، اما در درس گفتار"از فضاهای دیگر" تا حدودی این قائده را نقض می کند، تکه نوشتار پی امده از همین درس گفتار برداشته شده است:

ایده انباشت همه چیز، ایده ی تثبیت نوعی از ارشیو عمومی، خواست حصر تمام زمان ها، اعصار، فرم ها و ذائقه ها در یک مکان، ایده مقوم مکانی که بیرون از زمان تحکیم می یابد و فارغ از فراز و نشیب های زمانی حیات خود را موکد می سازد، پروژه ی سازمان دهیِ اینچنین، نوعی انباشت دائمی و نامحدود زمان است در مکانی ثابت و البته این ایده ی کلی [عمیقا] به مدرنیته ای تعلق دارد که ما افریدیمش.

در اینجا نیز می توانید مقاله ای را بیابید به قلم زهره شهابی که طی ان بر مفهوم انباشت در قامتی کالبدی تاکید رفته است.

شایان ذکر است برگدانی از درس گفتار "از فضاهای دیگر" در مجله بیناب شماره 9 به چاپ رسیده است.