جنبش متابولیسم در میان خیل عظیم "ایسم" های معماری معاصر گم شد، خیلی از اعضای گروه حتی در قید حیات هم نیستند، کنزو تانگه به عنوان پدرِ معنوی متابولیست ها در سال 2005 دار فانی را وداع گفت، کیشو کوروکاوا؛ از مهمترینِ متابولیست ها در سال 2007 و کیُونـُـری کیکتاکه؛ یکی دیگر از تاثیرگذاران این جنبش در سال 2011، اما متابولیست ها دوباره به خبرها بازگشتتند؛ رِم کولهاس و هانس اُلریش اُبـْـریست در اواخر سال 2011 کتابی تحت عنوان "پروژه ژاپن: گفت و گوهایی بر متابولیسم" را توسط انتشارات تـَـشِن روانه بازار کردند که حاصل پنج سال گپ و گفت با اعضای گروه بود.
جز این برگزاری نمایشگاهی از اثار این گروه در موزه هنری مُری، با عنوان "متابولیسم: شهر اینده" نیز دوباره مفاهیم پایه ای مد نظر این گروه در حوزه های شهری و معماری را در رسانه ها مطرح کرد، گروهی که یکی از ارکان کمتر دیده شده جریان های گذار از یوتوپیای مدرنیستی به یوتوپیای مابعدِ مدرنیستی است و حاصل کارشان از منظر مواجه شرق شناسانه با مفاهیمی همچون تکنولوژی و بوم گرایی نیز قابل تامل است.
بر این قرار اتووود در سه گانه ایی تحت عنوان جنبش متابولیسم و زایش تکنوتوپیا؛ از اپیستمه تا تعرض یا چگونه تکنولوژی از خود عبور کرد ـ بخش اول، بخش دوم و بخش سوم ـ تلاش کرده است زیر و بالای این جریان را تدقیق نماید، در این مجموعه مبانی نظری ای که اتمسفر تولید کننده متابولیست ها را موکد می ساخت مد نظر اورده شده است و پی ایند ان نوع مواجه با شهر در دهه 60 میلادی تبیین شده است و متابولیست ها را در قامت جریانی که با بحران پس از جنگ جهانی دوم مواجه است و تردیدهایی عمیق نسبت به مدرنیسم واقعا موجود دارد توصیف کرده است و تلاش هایشان بر ترکیب تکنولوژی، بوم گرایی، جهانی شدن، رشد اقتصادی و انسان بحرانی را مرور کرده است و نهایتا تاثیرات ان ها بر پسینیانشان و دلایل تبدیلشان به شبحی مغموم در گستره تاریخ معماری را نیز به رشته تحریر دراورده است.
اتووود پیش از این در مقاله ایی [اینجا] به قلم فریبا شفیعی نگره ای انتقادی بر مفهومی یوتوپیا را تحریر کرده است