سایتِ تحلیلیْ انتقادیِ معماریْ شهرسازی اتووود مُما در سانفرانسیسکو و بازخوانی آرمانگرایی لِبُس وودز

سید رضا رزاز ( 1391/10/25 ) :
سلام
با کمال احترام
من چیزی جز ترس و تشویش و ایده های اسیر شده در هنجارهای خشک اجتماع در این ایده ها درک نمیکنم ،به نظر من ایشون در آثارشون به علت تفکر غلبه یافته جنگ نتونستند اون حرف اصلی رو بزنن
ولی خوب به قول خود متن ایشون یک هنرمند بودند نه یک معمار و اکثر هنرمندان خصوصا نقاشان در تفکر دوبعدی باقی می مانند و ایشون به نوعی تفکر دوبعدی و تصویر فلتی که از جامعه برداشت کرده اند اشکالی سه بعدی با مفاهیم مانده شده در همان تفکر دو بعدی اسکیس زده اند
و اینجا تفاوت بین یک معمار واقعی که ایده ها و تصاویر برداشت شده را در جامعه پخته کرده و در قالب کالبد و ایده ارائه می دهد با یک هنرمند مشخص میشود.

آرش بصیرت "سردبیر اتووود" ( 1391/10/25 ) :
دوست عزیز باسلام
متاسفانه شما بی نهایت کودکانه با مبحث معماری خیالی برخورد کرده اید، انچه از کامنت شما بر می اید، فقدان توانمندی در فاصله گذاری میان نقاشی و طراحی است، در تمام اثار وودز هم بن مایه های عمیق نظری وجود دارد و هم نگره های اوانگارد طراحی، او الهام بخش بسیاری از معماران تراز اول جهان بوده است، فقط کافی است نگاهی بیاندازید به انچه زاها حدید، تام مین و ولُف پریکس پس از فوت ناگهانی اش در رسایش نوشتند، جز این ها وودز تمام تلاشش را بر تبلور نظریه انتقادی در حوزه معماری موکد کرد و در یکی از پیشروترین دانشگاه های معماری دنیا؛ کوپر یونیونِ نیویرک مشغول تدریس بود.
به موازات اگر شما کمی فقط کمی دانش معماری داشتید و کمی روایت های تاریخی معماری را مرور می کردید و به پل عمیقی که میان نقاشی و معماری خورده است واقف بودید و می دانستید از سانت الیا تا گریت ریتولد تا کاندینسکی و تاتلین و پیتر کوک و زاها حدید و لبوس وودز راهی بس عظیم طی شده است، هیچگاه به خودتان اجازه نمی دادید این چنین توهماتی را به شکل کامنت بر یکی از خاضع ترین مدرسان معماری جاری کنید، مهمترین کار وودز گره زدن ترسیمات معماری با وجوه علمی است و البته این حتما در قرار اموزشی ما در اکادمی های ماموت وارمان هیچ جایگاهی ندارد.
و البته خیلی هم نباید تعجب کرد، شما هم احتمالا یکی از تولیدات اکادمی ایرانی هستید، پروفایل شخص تان را مشاهده کردم، نمی دانم در ان اکادمی چیزی هم به شما یاد داده اند، پاسخ این پرسش را بر عهده زمان می گذارم.
و البته یک نکته را هم یاداوری می کنم، وودز بر قوام خوانشی دریدایی؛ یک اسکیس موجه را فراتر از یک پروژه ساخت و ساز عظیم می دانست.
به سبب نثر کم و بیش تندم عذر می خواهم، برخورد شما بی نهایت غیر منصفانه بود و مرا بسیار ازرد.

سید رضا رزاز ( 1391/10/26 ) :
با عرض سلام و ادب خدمت مهندس بصیرت
در ابتدا سر ادب و تواضع در برابر شما و گروه بسیار محترم اتود پایین آورده و به خاطر اینکه اسباب آزردگی شما را فراهم کرده ام بی نهایت معذرت میخواهم.بنده از طرفداران مطالب شما هستم و متاسفانه تابحال سعادت آشنائی با شما را نداشته ام
ولی جناب مهندس اگر کامنتهای بنده را دنبال کرده باشید من مراتب ناراحتیم را از فقدان این هنرمند بزرگ اعلام کرده بودم و اصلا جایگاهم به اندازه ایشان بالا نیست که به خود اجازه نقد را بدهم.
میزان علاقه شما را نیز به ایشان می دانم ولی دلیل ادبیات بی ربط و تندتان را نسبت به خودم درک نکردم، به ترتیب عرض میکنم:
بی نهایت خوشحالم که مرا کودک دانستید چرا که خلوص تفکر یک کودک را می فهمم
از نظر توانمندی فهم بین طراحی و نقاشی خوب باید سعادتی شود و ملاقاتی داشته باشیم
ولی اینجا لازم می دانم که عرض کنم بنده نیز به ارتباط عمیق بین نقاشی و معماری واقفم و با مروری به زندگی معماران معروف هر کسی درک میکند قرابت یک معمار با نقاشی هایش را ولی شما حرف بنده را در ظاهرش خلاصه کردید ایشان معماری بوده اند که در مرز وارد شدن به دنیای غنی معماری متوقف شده اند و این به معنای بیسوادی ایشان نیست!شاید توقفش به خاطر درگیر شدن بیش از حد به مفاهیم خشن و خلاصه شده در اتودهایش بوده است.
شاید بشود ایشان را در دسته معمارانی طبقه بندی کرد که تمایلی به انجام رسالت معماری نداشته اند و اتودهایشان به دیوار اتاق کارشان خلاصه شده است
حال بزرگانی چون حدید و غیره الهام برده اند یا نه (که اصلا باید دید خود حدیدها جایگاهشان کجاست؟) چه بسا خیلی از معماران در اتودهایشان از باخ و امثالهم بهره جسته اند ولی نمیشه که گفت باخ یک معمار بوده است
در کل اگر بی طرفانه به نظر من مروری کنید شاید متوجه شوید که عصبانیت شما هیجانی بوده است.
همانطور که اشاره داشتید حرف از آکادمی و بیسوادی من و امثال من زدید
دوست عزیز بنده هم پروفایل شما و تخصص هایتان که ظاهرا عمران و شهرسازی بوده است را دیدم که تعجب میکنم که وقتی دوست عزیزی چون شما که حتی یک دوره آکادمیک معماری را طی نکرده اصرار دارد حرف از آکادمیک بزند آنهم اینکه آیا آکادمیک ما چیزی به من داده است یا نه، بله اعتراف میکنم در طول دوره کاردانی تا اکنون یعنی کارشناسی ارشد چیزی جز یک جمله از بهترین استادم به یاد ندارم و آن این جمله بود:
((معماران به مفهوم واقعی در کل دنیا به تعداد انگشتان دست هم نمیرسند.))
در آخر بنده به نوبه خود و تمامی دوستانم که دوست چند ساله اتود هستیم از تیم بسیار خوب اتود تشکر و قدردانی میکنیم
یا حق