اسکید مور، اُونینگز و مریل به منظور بازتصویر کردن ترمینال بزرگ مرکزی و آیکونیک نیویورک به افتخار صدمین سالروز این بنا انتخاب شدند. طرح پیشنهادی با راهنمایی شرکا راجر دافی, اس ای آی ای و تی جی گوتس دینر در جلسه ی ام ای اس بازنمایی شد, در این دیدار سه راه حل تعیین گردید: دالان های عابر پیاده در جهت افزایش سیرکلاسیون, سطوح اضافی فضای عمومی و پیشگامانه تر از همه ی اینها، قرار گیری دایره ای معلق بر فراز ترمینال در ارائه ی یک چشم انداز 360 درجه ی پانورامیک از شهر.

این چالش طراحی در یک لحظه ی زمانی که طرح پیشنهادی باز منطقه بندی ازسوی دپارتمان برنامه ریزی شهری نیویورک ارائه شد, به افزایش تراکم در اطراف ایستگاه همراه با توسعه ی برج های دفتر جدید تشویق گردید. عرشه ی متحرک شگفت انگیز, دو جبهه ی دو آسمان خراش جدید را بالا و پایین برده است. و در واقع به مثابه یک پاسخ منطقی به وضعیت موجود نیویورک پردازش یافت. راجر دافی استدلال کرد که طراحی از طریق تاریخ رشد شهری با رفتارهای مدنی بزرگ تطبیق یافت.

دراس اُ ام آنها پیشتر پیشنهاد کردند که عرشه ی معلق ضرورتاً بهبود فضای عمومی اطراف ساختمان های اداری را برمی انگیزاند درحالی که همزمان یک نشانه ی شهری آیکونیک جدید را فراهم آورده است. عرشه ی معلق به صورت عمودی حرکت می کند و مردم را از مرکز به خط آسمان نیویورک می آورد. تجربه ای قابل توجه و نگاهی به سوی متروپلیس قرن بیست و یکم.

اولین استراتژی پیشنهاد شده ی اس اُ ام از بازسازی متعلق به بخش خصوصی فضای عمومی از تولید کریدورهای پیاده رو و اتصال به جذابیت های شهری پیرامون به واسطه ی چندین بلوک شهری حمایت می کند. جنبه ی دوم یک بن مایه ی خصوصی دارد اما در وجه عمومی اش چناچنه سطوح اضافی فضای عمومی را بر فراز و در پایین وضع موجود از آن خودش کرده است.

اینجا نیز می توانید طرح پیشنهادی نورمن فاستر برای توسعه گراند سنترال را مشاهده فرمایید